« هركس با خدا و فرشتگان و پيامبران او عداوت ورزد همچنين « جبريل» و «ميكال» را دشمن بشمرد، ( به طور مسلم او كافر است )و خدا نيز دشمن كافران است».

مدح بالاتر از اين نمى شود، كه عداوت با فرشتگان راهم پايه با عداوت با خـدا قلمداد كـرده است، بـاز آيـات ديگرى هسـت كه ما از نقـل آنها خـوددارى مى نمائيم:

اميرمؤمنان (عليه السلام) در باره دسته اى از فرشتگان چنين مى فرمايد:

« ما يَغْشاهُمْ نَوْمُ الْعَيْنِ وَ لا سَهْوُ الْعُقُولِ وَ لا فَتْرَةُ الأبْدانِ وَ لا غَفْلَةُ النِّسْيانِ».

( آنان را نه خواب در چشمها و نه سهو در عقلها نمى پوشاند، و نه سستى و فراموشى فرامى گيرد).

در باره دسته اى ديگر مى فرمايد:

« اُمَناءُ عَلى وَحْيِهِ وَ اَلْسِنَةٌ اِلى رُسُلِهِ وَ مُخْتَلِفُونَ بِقَضائِهِ وَ اَمْرِهِ».

( امين بروحى خداوند هستند و براى پيامبران او زبانها و ترجمانانندو براى رساندن حكم وفرمان او ( قضا) در تلاشند.

ونيز در باره فرشتگانى كه دركنار عرش قرار دارند، مى فرمايد:

«لا يَتَوَهَّمُونَ رَبَّهُمْ بِالتَّصْوِيرِ وَ لا يَجُرونَ عََلَيْهِ صِفاتِ الْمَصْنُوعِينَ وَلا يَحِدُّونَهُ بِالأماكِنِ وَ لا يُشِيرُونَ اِلَيْهِ بِالنَّظائِرِ».

( پروردگار خود را دروهم و خيال به صورتى در نمى آورند، و اوصاف خلائق را براو جارى نمى سازند و او را به مكان هائى محدود نمى كنند، و با نظائر و امثال ، به سوى او اشاره نمى كنند).[1]

اين همه مدح و ثنا در باره فرشتگان معصوم چه معنى دارد؟ در صورتى كه