دین و محبت:

در تفسیر عیاشی از برید بن معاویه نقل شده: گوید محضر امام باقر علیه السّلام بودم، مردی که پیاده از خراسان آمده بود وارد شد، پاهایش را نشان داد که «تاویل» زده بود. آن گاه بامام علیه السّلام گفت: بخدا فقط محبت شما مرا از شهرم بمدینه آورده است. امام فرمود: بخدا قسم اگر سنگی (هم) ما را دوست دارد خدا او را با ما محشور خواهد کرد و
هل الدین الا الحب
آیا دین جز محبت است؟ خدا فرماید قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ ...
باز در همان کتاب نقل شده: بامام صادق علیه السّلام گفته شد: فدایت شوم ما با نامهای شما و نامهای پدرانتان نام گذاری می‌کنیم آیا این بما فائده دارد؟ فرمود آری و اللَّه و
هل الدین الا الحب
خدا فرموده إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ.
به نظر می‌آید مراد از اینگونه روایات آنست که اساس و روح دین همان علاقه و عشق بخداست که سبب پیروی از رسول خدا و اهل بیت او علیهم السّلام و دوست داشتن آنهاست، استشهاد امام به آیه شریفه با آنکه حدیث درباره محبت آنهاست نه محبت خدا، برای آنست که اینها همه بالاخره به حب خدا بر می‌گردند.

عمل و تکفیر گناه:

ظهور یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ آنست که پیروی از رسول خدا سبب آمرزش گناهان است همانطور که توبه گناهان را