کلمه‌ها

اولیاء: جمع ولی بمعنی دوست و سرپرست، و در اصل بمعنی نزدیکی است (بقره/ 107) مراد از آن در اینجا، دوست، حامی و همراز است.
تقاة: وقاء، وقایه بمعنی محفوظ داشتن، تقوی و تقاة بمعنی خود- نگاهداری و پرهیز کردنست، تقیّه نیز بهمان معنی است. هر پنج لفظ مصدر هستند.
یحذرکم: تحذیر: ترساندن، بر حذر کردن است.
صدور: سینه‌ها، مفرد آن صدر است.
تبدوه: ابداء: آشکار کردن، اصل آن بدوّ بمعنی ظهور و آشکار شدن است.
محضر: حاضر شدن، اسم مفعول است از حضور.
سوء: بضمّ سین اسم است بمعنی بد و بفتح آن مصدر است بمعنی بدی، در بسیاری از آیات قرآن سوء (بفتح- س) بمعنی فاعل است (قاموس قرآن).
امد: مدّت، زمان، امد زمان محدود، ابد زمان غیر محدود است.
رؤوف: مهربان. آن از اسماء حسنی است. فرق رأفت و رحمت در (بقره/ 143) بیان شده است.

شرحها

در آیات گذشته از اهل کتاب و مشرکان یاد شد بهمین مناسبت در این آیات قسمتی از وظیفه مسلمان نسبت بآنها بررسی شده است. و آن اینکه مسلمان نباید بجای هم کیش خود، کفّار را دوست و حامی و همراز بگیرد، مگر آنکه تقیّه‌ای