اين كتاب را ملك الكلام فخر الدين مبارك شاه كه از اجله صدور و رجال دربار فيروز كوه بود، باسم سلطان علاء الدين حسين جهانسوز در قلم آورد، و نسب سلاطين نامدار غور را در سلك نظم كشيد مولانا اين كتاب را در حرم خداوند ملكه جهان جلال الدنيا و الدين ماه ملك بنت سلطان غياث الدين محمد سام، كه همشير و هم مكتب مادر وي بود، و او را همچون پسر در حجر تربيت و اصطناع خويش پروردي، در شهور (602 ه) در پيش تخت معظم او در نظر آورده است و هم دران موقع از لفظ آن زبيدة الزمان شنيد، كه چون بعضي از كتاب و تاريخ در نظم آمد، مگر بسبب تغير مزاج كه فخر الدين مبارك شاه را ظاهر شد، اين نظم را مهمل بگذاشت، تا چون تخت مملكت بشكوه و فر همايون سلطان غياث الدين محمد سام زيب و جمال گرفت، اين تاريخ بالقاب مبارك او مزين گشت، و تمام شد [1] مولانا افسوس مي‌كند: كه در حين نگارش طبقات بآن كتابيكه در بلاد غور در نظر آورده بود، دسترسي ندارد، و به سبب فتنه مغول و تفرقه ديار، و اختلاف اطراف كه از يغماي آن قوم پيدا آمده، امكان نقل كردن از ان تاريخ نيست، ولي با وجود آن برخي از مطالب كه در مورد انساب شاهان غور از ان كتاب بخاطر مولانا بود، آنرا در كتاب طبقات نقل كرد. و بنابران نسب نامه فخر الدين مبارك شاه از منابع معلومات مولاناست، اما مؤلف نسب نامه كه فخر الدين مبارك شاه بن حسن مروروذي باشد، از اجله صدور و رجال بزرگ دربار سلاطين غور بود، و در فصاحت و شعر و سخاء و اكرام و قضاي دربار سلاطين غور بوده است، وي تاريخ و نسب نامه سلاطين غور را بشيوه مثنوي در بحر متقارب بنظم آورده است، و قطعه‌يي از ان را معين الدين اسفزاري در كتاب روضات الجنات في اوصاف مدينه هراة