در يك مورد مؤلف ما ازين كتاب استفاده كرده، كه اواخر شرح احوال حضرت داود (ع) باشد در طبقه اول، و ديگر ذكري ازين كتاب ندارد. درباره تكلمة اللطائف در تعليق جداگانه در آخر اين تعاليق شرحي داده‌ام بآن رجوع شود (رك: 70)

ديگر از مآخذيكه در نهايت ثقت و اوج بلاغت است، تاريخ ابو الفضل محمد بن حسين كاتب بيهقي است كه اين نويسنده نامي مدت نوزده سال منشي ديوان رسالت غزنه بود، و تاريخي بزرگ در احوال سلاطين آل سبكتگين در سي جلد بنام تاريخ آل ناصر بفارسي بليغ و شيريني تأليف نمود.
اكنون ازين كتاب جز چند بخش ناقصي كه حاوي وقايع سلطنت سلطان مسعود بوده و بنام تاريخ مسعودي يا تاريخ بيهقي مشهور است، در دست نيست، بيهقي در انشاي پارسي استاد بوده، و سبك شيرين و شيوه نويسندگي وي مسلم است، تولد بيهقي در سال (385 ه) است، در (451 ه) به تأليف اين كتاب پرداخت، و وفاتش به سال (470 ه) اتفاق افتاد [1] اين كتاب در سال (1862 ع) جزو سلسله انتشارات انجمن آسيائي بنگال بسعي مورلي و ناسوليس در كلكته طبع شد، و بار ديگر در تهران بسال 1305- 1307 قمري به تصحيح و تحشيه مرحوم سيد احمد اديب پيشاوري چاپ گرديد. و اخيرا آقاي سعيد نفيسي آنرا بصورت مكمل‌تر كه وافي‌تر از ان نشايد، با مقابله و تصحيح و حواشي و تعليقات در سال (1319 ش) از تهران در سه جلد طبع و شايع نمود، [2] و كذلك متن كتاب در يك جلد ضخيم در تهران بسعي دكتور فياض طبع گرديد.