مولانا در دربار دهلي به حضرت سلطان قربتي و وجاهتي يافت و با تمام رجال بزرگ آشنائي و شناسائي بهم رسانيد، و در موارد مختلف طرف تشريف و تقدير شاهي و امراي عصر قرار گرفت، و تا سال (647 ه) در حضرت دهلي بماند.
طوري كه خودش گويد: بعد از شعبان (647 ه) مكتوبي از طرف همشيره مؤلف كه در خراسان بود، به وي رسيد، و تنهائي او بر دل كار كرد، بخدمت الغ خان به لشكر گاه رفته شد، و اين معنا باز نموده آمد چندان تربيت و عاطفت فرمود، كه در حيز تحرير نيايد.
درين موقع الغ خان كه سرامد رجال عصر بود، تشريفاتي بمؤلف داد، و يكسر اسپ كميت با زين معرق و جامه زربفت و يك باره ديه و سي هزار حبيتل باو بخشيد، و علاوه بر ان كيفيت مؤلف را بحضور شاه نيز عرضه داشت و روز يكشنبه دهم ذي قعده (647 ه) از بارگاه شاهي چهل برده و صد خروار بار بجهت فرستادن خراسان به نزديك همشيره مؤلف فرمان شد.
مولانا با اين انعامات روز دوشنبه (29) ذي حجه سال مذكور از دهلي، بعزيمت ملتان افتاد، تا انعامات مذكوره را در خراسان به همشيره خويش فرستد، در راه از طرف مامورين و بزرگان پذيرائي گرمي را ديد، و نوازش زياد ملاحظه كرد، و چون بخطه هانسي رسيد در آنجا ديه انعام الغ‌خاني در ضبط آورده شد، و روي به ملتان نهاد روز چهار شنبه (6) ربيع الاول (648 ه) بملتان وصول بود چون آن برده و بار بخراسان فرستاده آمد، مدت دو ماه در پاي حصار ملتان در ميان