چون أمير المؤمنين مامون را رضي اللّه عنه، از حال طاهر خبر شد، طلحه را مثال و عهد و تشريف فرستاد، و در امارت خراسان بماند، تا شهور سنه ثلث عشر و مائتين، و چون او را وفات نزديك رسيد، محمد بن الحسين [3] بن مصعب الصاهري را كه برادر عم طلحه بود، به امارت وصيت كرد و برحمت حق پيوست، و در عهد حيوة خود با حمزه خارجي كه (به) سجستان خروج كرده بود، كارزار بسيار كرد، و ازو در دولت مامون آثار خير در خراسان بسيار بود.

چون طلحه برحمت حق پيوست، أمير المؤمنين مامون رضي اللّه عنه، عبد اللّه طاهر را كه امير مصر گردانيده بود، و او را پرورده بود در حجر خلافت و كنف دولت خود، و ادبش آموخته، و در عهد هفده سالگي او را لشكر كشي خود فرموده، و چنان كرده، كه در بيست سالگي بر جمله خلايق در فضل و رجوليت و جلادت ترجيح يافته. درين وقت امارت خراسان به وي داد و علي بن طاهر را كه برادر او بود خليفه او فرمود، كه لشكر كسي دار الخلافه