شما كه مى‌گويند بر شما آيتهاى من،هركه بترسد و نيكى كند نيست ترسى بر ايشان و نه ايشان اندوهگن شوند.

و آنان كه [1]دروغ داشتند حجّتهاى ما و بزرگوارى نمودند[از آن] [2]،ايشان اهل دوزخند ايشان آنجا باشند هميشه.

قوله: يٰا بَنِي آدَمَ قَدْ أَنْزَلْنٰا عَلَيْكُمْ لِبٰاساً ،حق‌تعالى به اين آيت منّت نهاد بر بنى آدم كه ايشان را جامه داد كه با آن عورت پوشند و تجمّل كنند و زينت سازند،و در«انزلنا»و در معنى انزال خلاف كردند.بعضى گفتند:مراد«خلقنا»و «جعلنا»ست،چنان كه گفت: وَ أَنْزَلَ لَكُمْ مِنَ الْأَنْعٰامِ ثَمٰانِيَةَ أَزْوٰاجٍ [3]،أى خلق،و بعضى دگر گفتند:مراد آن است آنچه اصل آن است از نبات به باران پرورده مى‌شود،باران از آسمان فرومى‌آيد،و وجهى دگر آن‌كه گفتند كه [4]:بركات را نسبت به آسمان باشد و آن از جملۀ خيرات و بركات و روزى است براى آن‌كه منفوع به است و روزى در آسمان است،قال اللّه تعالى: وَ فِي السَّمٰاءِ رِزْقُكُمْ [5]-الآية.«لباس»فعال باشد به معنى مفعول يعنى ملبوس،كالكتاب بمعنى المكتوب،و الحساب بمعنى المحسوب. يُوٰارِي ،كه باز[143-ر]پوشد عورات شما را صلاحيت پوشش دارد از جامه و آلات فرش و بسط داخل است تحت اين،و«لباس»در [6]اين جا مصدر باشد،يقال:لبست الثّوب لبسا و لباسا،و اللّبس الملبوس أيضا،قال الشّاعر [7].

فلمّا كشفن [8]اللّبس عنه مسحنه بأطراف طفل زان غيلا موشّما