كه [1]توبۀ ايشان از معصيت باشد صغير يا كبير امّا هذا فلا،اين معنى در حقّ ايشان صورت نبندد از ادلّه عقلى و قرآن كه مقرّر شده است بر عصمت ايشان- عليهم السّلام.

قٰالَ اهْبِطُوا بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ،حق‌تعالى خطاب كرد به اين آيت به آدم و حوّا و ابليس بر قول [2]سدّى و جبّائي و ابن الاخشاد،و ابو صالح گفت:خطاب ما راست نيز چنان كه حكايت كرديم از محمّد بن قيس.و حسن بصرى قولى [3]گفت دور،و آن آن است كه گفت:نيز خطاب است با وسوسه و اين بعيد است.و «بعض» [4]جزوى باشد از جملۀ نامعيّن،و«عدوّ»ضدّ ولى باشد و اصل او از عدوان و تعدّى است،و رمّانى گفت:عدوّ آن باشد كه نصرت خود از تو دور دارد در وقت حاجت،ولى [5]بعكس اين باشد. وَ لَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ ،و شما را در زمين قرارگاهى باشد،اين قول أبو العالية است.بعضى دگر گفتند:مصدر است،يعنى شما را در زمين قرارى [6]باشد،و فعل چون مزيد باشد و متعدّى بود، لفظ مصدر و مفعول و موضع از او يكى باشد،چنان كه: أَنْزِلْنِي مُنْزَلاً مُبٰارَكاً [7]، اين مصدر است،و قوله: رَبِّ أَدْخِلْنِي مُدْخَلَ صِدْقٍ وَ أَخْرِجْنِي مُخْرَجَ صِدْقٍ [8]، اين محتمل مصدر است.و موضع [9]هذا مغتسل بارد [10]،اين موضع است.و «متاع»أى تمتّع و استمتاع،و آن انتفاع باشد به چيزى كه در او لذّتى عاجل باشد،و«حين»وقت باشد سواء اگر كوتاه بود و اگر دراز،و اين جا مراد روزگار [142-ر]،[دراز است] [11].حق‌تعالى گفت:اكنون به زمين روى [12]بعضى [13]دشمن