يُجٰاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللّٰهِ ،در محلّ جرّ است براى آن‌كه صفت قوم است، و التّقدير:مجاهدين فى سبيل اللّه غير خائفين ملامة لائم و«لائم»،بر نكره براى ابهام گفت،يعنى هر ملامت‌گو كه باشد. ذٰلِكَ فَضْلُ اللّٰهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشٰاءُ ،اين فضل و نعمت خداى است تا به آن‌كس دهد خداى تعالى كه خواهد يعنى آن‌كه به اين پايه و منزلت برسد نرسد جز به توفيق و الطاف او و او به آن متفضّل است آن بر او از خداى تعالى فضلى باشد و آن فضل به آن‌كس كند كه [1]خواهد و به آن خواهد كه كند كه اهليّت و صلاحيت آن دارد چه حكمت اين واجب كند. وَ اللّٰهُ وٰاسِعٌ عَلِيمٌ ، خداى تعالى فراخ عطاست،بخل نكند به عطا و لكن عليم است و دانا جز بر وفق حكمت و صلاح نفرمايد كردن.

إِنَّمٰا وَلِيُّكُمُ اللّٰهُ وَ رَسُولُهُ ،الآية.خلاف كردند در سبب نزول آيه و آن‌كه در حقّ كه [2]آمد،بعضى گفتند در عبادة صامت [3]و عبد اللّه بن ابىّ سلول [4]آمد چنان كه اشاره كرده شد در آيت مقدّم و بعضى گفتند در عامّة مؤمنان و مراد به راكعون [5]خاضعون است و جماعتى بسيار از صحابه چون أبو ذرّ الغفارىّ و جابر بن عبد اللّه الانصارىّ و عبد اللّه بن العبّاس و ابو رافع مولى رسول اللّه و عمّار بن ياسر و عتبة بن ابى حكيم [6]و غالب بن عبد اللّه و غيرهم،و از مفسّران [7]مجاهد و سدّى و علىّ بن الحسين المغربىّ و محمّد بن جرير الطّبرىّ-امام اصحاب الحديث-و علىّ بن عيسى رمّانى-و او معتزلى است.

گفتند آيت در اميرالمؤمنين على آمد كه در ركوع انگشترى به سائل داد و بر اين،اجماع اهل بيت [8]است،و ثعلبي مفسّر اصحاب الحديث در تفسيرش اين خبر به اسناد بياورد،از اعمش عن عباية [9]الاسدىّ از عبد اللّه عبّاس [10]كه او گفت:من سالى از سالها به مكّه حاضر بودم بر كنار زمزم نشسته بودم و خلقى عظيم بر من جمع شده و