گويند اين از نزديك خداست،و اگر برسد ايشان را بدى گويند اين [1]از نزديك تو است،بگو همه از نزديك خداى است،چيست اين قوم را كه نزديك نيست تا بدانند حديثى [2].

آنچه [3]رسد به تو از نيكويى از خداست،و آنچه رسد به تو از بدى از تو است،و فرستادم تو را براى مردمان پيغامبر،و بس است خدا گواه.

قوله [4]: يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا خُذُوا حِذْرَكُمْ [5]،خطاب است با مؤمنان و آنان كه خداى و رسول را تصديق كرده باشند،ايشان را مى‌فرمايد كه:حذر خود برگيريد.

و در«حذر»دو قول گفته‌اند:از باقر-عليه السّلام-روايت كردند كه:«حذر» سلاح باشد و سلاح را براى آن حذر خواند [6]كه آلت حذر است به او از دشمن حذر كنند.و قولى دگر آن است كه:مراد به«حذر»،حذر است،و هما لغتان،كالمثل و المثل،و الشّبه و الشّبه،و الاذن و الأذن [7]،و معنى آن است كه:احذروا و كونوا على حذر،حذر كنيد و بر حذر باشيد.

و اصل«نفر»رميدن باشد از فزع،يقال:نفر من كذا.و النّفر جماعتى باشد [8]كه از ايشان ببايد گريختن و [9]به ترسيدن،و نفير عند قتال العدوّ از فزع باشد،و منافرت مفاخرت باشد لفزع كلّ واحد منهما إلى ما اثره [10].و نفر الحاجّ آن باشد كه از منا بروند، و روا بود كه جمع نافر باشد،كركب و شرب في جمع راكب و شارب،و معنى در آيت رفتن است.و«ثبات»جمع ثبه باشد و هى جماعات في تفرقه.و باقر-