آنچه خداى فرستاد،يعنى آن منافق را كه با جهود حكومت افتاد على قول قتاده،و ابن جريج گفت:مسلمانى را با منافقى حكومت افتاد،مسلمان اختيار رسول كرد و منافق اختيار طاغوت.و تعالي تفاعل باشد من العلوّ و هو الارتفاع،و اصل اين لغت چنان وضع افتاد كه گوينده [1]على مكان مرتفع بود ديگرى را گفت:تعال،أى ارتفع، آنگه بسيار شد [2]تا نيز آن‌كه در نشيبى باشد كسى را از بلندى بر خود خواند،گويد:

تعال.و«صدّ»هم لازم باشد و هم متعدّى،يقال:[صدّ] [3]عن كذا إذا أعرض عنه و عدل صدودا،و صدّ فلانا عن كذا إذا منعه عنه صدّا،چون ايشان را گويند:بيايى [4]به آنچه خداى فرستاد و پيغامبر،منافقان را بينى [5]كه صدود و اعراض مى‌كنند.

در سبب صدود ايشان دو وجه گفتند:يكى آن‌كه دانستند كه پيغامبر- عليه السّلام-رشوت نپذيرد و حكم مى‌كند [6]به حق،و دگر دشمنى ايشان رسول را.و قوله:«صدودا»نصب او بر مصدر است و براى تحقيق فعل گويند،كما قال تعالى:

وَ كَلَّمَ اللّٰهُ مُوسىٰ تَكْلِيماً [7] ،و قيل:

اراد صدودا ظاهرا و تكليما بيّنا تمّت المجلّدة الخامسة [8]و يتلوه فى السّادسة ان شاء اللّه تعالى قوله:

فَكَيْفَ إِذٰا أَصٰابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ بِمٰا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ [9]