[1] اى آنان كه بگرويده‌ايد مگرديد پيرامن نماز و شما مست [2]باشيد تا بدانيد آنچه گوييد و نه جنب الّا گذرنده به راه تا غسل كنيد و اگر باشيد بيمار [3]يا بر سفر يا آيد يكى از شما از قضاى حاجت يا بپسايى زنان [4]را نيابيد آب تيمّم كنيد به خاكى پاك و بمالى [5]به رويهايتان و دستهايتان كه خداى درگذارنده و پوشنده گناه است.

قوله: وَ اعْبُدُوا اللّٰهَ ،اين،خطاب است با جمله مكلّفان،خداى تعالى مى‌فرمايد ايشان را كه:او را پرستند و با او انباز نگيرند،و با مادر و پدر نيكويى كنند.و نصب إِحْسٰاناً بر مصدر باشد از فعلى محذوف،يعنى و احسنوا بالوالدين احسانا و بذى القربى،أى بذى القرابة.و«قربى»مصدر است كالزّلفى،و با خويشان نيز نكويى كنى [6]و با يتيمان نيز نكويى كنيد.و«يتيم»آن بود كه به طفوليّت پدرش بميرد.و «مساكين».جمع مسكين باشد،آن‌كه او را چيزكى باشد و كفايتش نبود،و ابن ابي عبله خواند: و بالوالدين احسان ،به رفع على تقدير و عليكم احسان بالوالدين.

ابو هريره روايت كرد كه:مردى به نزد رسول آمد و گفت:يا رسول اللّه!دلم سخت شده است[311-ر]گفت:اگر خواهى تا دلت نرم شود مسكينان را طعام ده و دست به سر يتيمان فرود آور،و ايشان را طعام ده.

وَ الْجٰارِ ذِي الْقُرْبىٰ ،و همسايۀ خويشاوند را.عبد اللّه عبّاس خواند:[«و الجار»به نصب على الاغراء] [7].

وَ الْجٰارِ الْجُنُبِ ،حق‌تعالى گفت:با هر دو همسايه،هم به آن همسايه كه