گفتيم:اذكر يوم تبيضّ،و شايد كه عامل در او عظيم باشد،أي يعظم عذابهم يوم تبيضّ وجوه،و شايد كه معنى عذاب بود،تا تقدير چنين باشد:و هم يعذّبون عذابا عظيما يوم تبيضّ.

يحيى بن وثاب خواند:تبيضّ و تسودّ،به كسر هر دو«تا»على لغة تميم،و زهرى خواند:تبياض و تسوادّ و افعلّ و افعالّ،امّا [1]في الالوان و العيوب،گفتند مفسّران كه معنى آيت آن است كه:يوم تبيضّ وجوه المؤمنين و تسودّ وجوه الكافرين- آن روز كه رويها سپيد [2]باشد و [3]رويها سياه.گفتند:رويهاى سپيد [4]رويهاى مخلصان [5]باشد،و رويهاى سياه رويهاى منافقان [6]باشد.

عطا گفت:رويهاى سپيد [7]روى [8]مهاجر [9]و انصار باشد،و رويهاى سياه رويهاى [10]بني قريظه و بنى النّضير باشد.عبد اللّه عبّاس گفت:روى سپيد [11]رويهاى [12]موحّدان باشد،و رويهاى سياه روى [13]اهل بدعت باشد.

كلبى روايت كند عن ابي صالح عن ابن عبّاس كه عبد اللّه عبّاس گفت:چون روز قيامت باشد،خداى بردارد و نصب كند هر معبودى را كه بدون او [14]پرستيده باشند [15]در دار دنيا هركسى به جانب معبود خود تازند و بشتابند،و هو قوله تعالى: نُوَلِّهِ مٰا تَوَلّٰى [16]...،ما او را به آن گذاريم كه به آن تولاّ كرد [17].چون به او [18]رسند و آن خسارت و ندامت بينند دژم شوند [19]،از دژمى [20]روهاى [21]ايشان سياه شود،آنجا مؤمنان بمانند و اهل كتاب براى ايشان معبودى رفع نكنند كه ايشان بت‌پرست نبوده باشند در دنيا.