از آن است [1]كه در پيش افگند دستهاى شما [2]،و آن‌كه خداى نيست بيدادكننده بر بندگان.

آنان كه گفتند كه خداى عهد كرد [3]با ما كه ايمان نياريم [4]به هيچ پيغمبر تا به ما آرد قربانى كه بخورد آن را آتش،گو كه آمدند [5]به شما پيغامبرانى از پيش من به حجّتها،و آنچه گفتيد،شما چرا بكشتى [6]ايشان را اگر راست مى‌گوييد [7].

[8] اگر به دروغ دارند [9]تو را به دروغ داشتند پيغمبرانى را پيش از تو [10]،آوردند حجّتها و كتابها و كتاب [11]روشن.

قوله: وَ لاٰ يَحْزُنْكَ ،نافع خواند در همۀ قرآن:«يحزنك»به ضمّ«يا»و كسر «زا»من الافعال،الّا آن‌كه در سورة الانبياست: لاٰ يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ [12]... ،كه آن به فتح«يا»و ضمّ«زا»خواند چنان كه دگر قرّاء،و هر دو لغت است،يقال:

حزن،يحزن،حزنا،و أحزن يحزن[280-ر]حزنا،الّا آن‌كه لغت فصيح «حزن»باشد و از [13]خود متعدّى است،يقال:أحزنه فهو محزون،و لازم او حزن-يحزن حزنا فهو حزين،و شاعر گويد در أحزن [14]:

مضى صحبي و أحزنني الدّيار
اَلَّذِينَ يُسٰارِعُونَ فِي الْكُفْرِ ،طلحة بن مصرّف در شاذّ خواند:«يسرعون»،