[271-ر] و نبود [1]پيغمبرى [2]را كه خيانت كند،و هركه خيانت كند بيارد آنچه خيانت كرده باشد روز قيامت،پس تمام بدهند هر نفسى [3]را آنچه كرده باشد و نقصان نكنند ايشان را.

آن‌كس كه پيروى كند رضاى خداى را چنان باشد كه بازآيد به خشمى از خداى،و جاى او دوزخ باشد و بد بازگشتن‌گاه است.

از ايشان پايه‌هااند [4]به نزديك خداى و خداى بيناست به آنچه ايشان مى‌كنند.

قوله: يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لاٰ تَكُونُوا كَالَّذِينَ كَفَرُوا -الآية.حق‌تعالى درين آيت مؤمنان را نهى كرد ازآن‌كه [آن] [5]گويند كه منافقان گفتند،چون عبد اللّه ابىّ سلول و اصحابش،گفت:اى مؤمنان چنان مباشيد [6]كه كافران در اين معنى كه گفتند ايشان برادر ايشان را [7]،امّا در دين و امّا در نسب. إِذٰا ضَرَبُوا فِي الْأَرْضِ ، چون برفتندى در زمين،يعنى به سفر شدندى براى تجارت و طلب معيشت.و اصل اين كلمه هم اين [8]«ضرب»معروف است كه زدن باشد،الّا آن است كه اين ضرب فى الأرض بالرّجل أو بالرّاحلة باشد،چنان كه ما گوييم:ما آن راه بكوفتيم،و بعضى دگر گفتند:الضّرب فى الارض عبارت است از افراط در رفتن و مبالغه در او. أَوْ كٰانُوا غُزًّى ،جمع غاز،يا غازيان باشند [9]،و اين لفظ بر وزن فعّل [10]است اكنون،و اصل او غزّى بوده است على وزن فعّل [11]في جمع فاعل،نحو:شاهد و شهّد،و راكع و