خواند [1]،خداى تعالى از آسمان رحمت و خير بر او بارد و سكينت فروفرستد به او،و او را به رحمت بپوشد،و آواز او به‌مانند آواز نحل در زير عرش افتد،از خداى هيچ‌چيز نخواهد و الّا بدهد او را،و او را در حراست و حمايت خود گيرد [2].

[سوره الإخلاص (112): آیات 1 تا 4]
بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ . قُلْ هُوَ اَللّٰهُ أَحَدٌ (1) اَللّٰهُ اَلصَّمَدُ (2) لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ (3) وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ (4)

[ترجمه]

بگو اوست خداى يكى است.

خداى پناه نيازمندان است.

نزاد [3]و نزادند [4].

و نبوده است او را هيچ‌كس همتا.

ابيّ كعب گفت:سبب نزول اين سورت آن بود كه مشركان رسول را گفتند:

انسب لنا ربّك،نسبت خدايت با ما بگو.خداى تعالى اين سورت بفرستاد.عبد اللّه عبّاس گفت:عامر بن الطّفيل و أربد بن ربيعه به نزديك رسول آمدند و گفتند:ما را بگو تا با چه مى‌خوانى؟گفت:با خداى.گفتند:بگو ما را تا خداى تو از چيست؟از زر است يا از سيم يا از روى يا از آهن؟خداى تعالى اين سورت فرستاد و آتشى از آسمان بيامد و أربد را بسوخت و عامر بجست.در وقعتى نيزه‌اى بر پهلوى او زدند و بر جاى [5]بمرد-و قصّۀ ايشان در سورة الرّعد رفته است.

قتاده و ضحّاك و مقاتل گفتند:جماعتى از احبار جهودان به نزديك رسول