(سورة القارعة[171-پ])

اين سورت مكّى است و يازده آيت است و سى و شش كلمت است و صد و پنجاه و دو حرف است.و روايت است از ابو امامه از ابىّ كعب كه رسول-عليه السّلام-گفت:هركه او سورة القارعة بخواند،خداى تعالى روز قيامت كفّۀ حسناتش گران‌بار كند [1].

[سوره القارعة (101): آیات 1 تا 11]
بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ . اَلْقٰارِعَةُ (1) مَا اَلْقٰارِعَةُ (2) وَ مٰا أَدْرٰاكَ مَا اَلْقٰارِعَةُ (3) يَوْمَ يَكُونُ اَلنّٰاسُ كَالْفَرٰاشِ اَلْمَبْثُوثِ (4) وَ تَكُونُ اَلْجِبٰالُ كَالْعِهْنِ اَلْمَنْفُوشِ (5) فَأَمّٰا مَنْ ثَقُلَتْ مَوٰازِينُهُ (6) فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رٰاضِيَةٍ (7) وَ أَمّٰا مَنْ خَفَّتْ مَوٰازِينُهُ (8) فَأُمُّهُ هٰاوِيَةٌ (9) وَ مٰا أَدْرٰاكَ مٰا هِيَهْ (10) نٰارٌ حٰامِيَةٌ (11)

[ترجمه]

قيامت.

و چه قيامت.

و چه دانى تو كه چيست قيامت [2]! آن روز كه باشند مردمان چون پروانۀ چراغ پراگنده.

و باشد كوهها چون پشم زده.