آغاز كرد،آن پاره چوب كه از آن ستون [1]بداشته بود كه رسول-عليه السّلام-برآن تكيه كردى ناله آغاز كرد تا چندانى بناليد كه آوازش بالاى آواز پيغامبر بر آمد.

رسول-عليه السّلام-از منبر به زير آمد و سر آن [2]چوب دركش [3]گرفت[108-ر] چون مادرى كه كودكى را خاموش كند.آنگه گفت:به آن خدايى كه مرا بحقّ به خلق [4]فرستاد كه اگرش خاموش نكردمى تا قيامت بر فراق من مى‌ناليدى.

گفتند:يا رسول اللّه!چون از در درآمدى [5]و به پايۀ منبر بر شدى [6]،سه‌بار آمين گفتى [7]،و كس دعايى نمى‌كرد؟گفت:بلى،جبريل دعا مى‌كرد و شما نمى‌شنيدى.چون پا بر پايۀ اوّل نهادم،جبريل گفت:

من ادرك والديه او واحدا منهما و لم يغفر له ابعده اللّه، هركه مادر و پدر را دريابد يا يكى را از ايشان و او را نيامرزند،ابعده اللّه،خداى او را هلاك كناد.من گفتم.آمين!چون پا بر پايۀ دوم نهادم،گفت:هركه ماه رمضان دريابد و او را نيامرزند،ابعده اللّه،خداى تعالى او را هلاك كناد.من گفتم:آمين!چون پا بر پايۀ سوم [8]نهادم،گفت:هركه پيش او ذكر تو كنند و نام تو برند،و بر تو سلام [9]نفرستد ابعده اللّه،خداى تعالى او را هلاك كناد،من گفتم:آمين! و رسول-عليه السّلام-مى‌گويد:

الجنّة تحت اقدام الامّهات ،بهشت در زير پاى مادران است. وَ ذِي الْقُرْبىٰ ،و خداوند نزديكى،يعنى خويش.و«قربى»قرابة باشد،و او مصدر است كالحسنى و الشّورى،قال طرفة:

و قرّبت بالقربى و جدّك إنّني متى يك امر للنّكيثة[اشهد] [10]
وَ الْيَتٰامىٰ ،و يتامى جمع يتيم باشد چون ندامى و نديم،و يتيم طفل باشد كه او را در طفوليّت پدر بميرد،اگر پس از بلوغ او باشد يتيمش نخوانند،

لقوله- عليه السّلام: لا يتم [11]بعد حلم، يتيمى نباشد از پس خواب ديدن. وَ الْمَسٰاكِينِ ،جمع