مجاهد گفت:مراد به«عهد»امامت است،و اين قول صادق و باقر است -عليهما السّلام-و قرينۀ آيت دليل صحّت اين مى‌كند براى آن‌كه ابراهيم-عليه السّلام- براى ذرّيّت امامت خواست،خداى تعالى نفى عهد كرد لابدّ بايد كه معنى عهد امامت بود تا كلام ملايم باشد،و الّا جواب بر وفق سؤال نبود و با كلام حكيم نماند، چو او را از امامت پرسند او به [1]نبوّت يا ميثاق جواب دهد.

و در آيت دليل است بر آنكه امامت به خداى تعلّق دارد چون نبوّت لقوله: إِنِّي جٰاعِلُكَ لِلنّٰاسِ إِمٰاماً ،اى‌عجب ابراهيم با [2]پايه و منزلت او،و با پيغامبرى و خلّت، و آن‌كه از پيغامبر ما گذشته،خداى را از او بهتر پيغامبر نبود تا خدايش امام نكرد امام نشد،ابراهيم اين پايه از خود نيافت،تو از كسى چون يابى كه فرود تو [3]باشد به مرتبه؟ دگر در آيت دليل است بر آنكه امام معصوم بايد،و وجه دلالت آن‌كه ابراهيم -عليه السّلام-اين منزلت براى بهرى [4]فرزندان خود تمنّا كرد،خداى تعالى بازنمود كه امامت عهد من است،و عهد من به ظالمان نرسد.پس [5]حق‌تعالى نفى امامت كرد از آن‌كس كه خداى او را ظالم داند بر عموم ظالم نفس خود و ظالم غير،و آن‌كس كه بر جمله اين هر دو ظلم از او منفى [6]بود معصوم باشد،و نيز در آيت دليل است بر آنكه درجه امامت از درجه پيغامبرى جداست،براى آن‌كه خداى تعالى ابراهيم را با آن‌كه پيغامبر بود تا امامتش نداد امام نشد،پس بايد كه اين درجه‌اى باشد جز درجۀ پيغامبرى [7].

[سوره البقرة (2): آیات 125 تا 130]
وَ إِذْ جَعَلْنَا اَلْبَيْتَ مَثٰابَةً لِلنّٰاسِ وَ أَمْناً وَ اِتَّخِذُوا مِنْ مَقٰامِ إِبْرٰاهِيمَ مُصَلًّى وَ عَهِدْنٰا إِلىٰ إِبْرٰاهِيمَ وَ إِسْمٰاعِيلَ أَنْ طَهِّرٰا بَيْتِيَ لِلطّٰائِفِينَ وَ اَلْعٰاكِفِينَ وَ اَلرُّكَّعِ اَلسُّجُودِ (125) وَ إِذْ قٰالَ إِبْرٰاهِيمُ رَبِّ اِجْعَلْ هٰذٰا بَلَداً آمِناً وَ اُرْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ اَلثَّمَرٰاتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللّٰهِ وَ اَلْيَوْمِ اَلْآخِرِ قٰالَ وَ مَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلاً ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلىٰ عَذٰابِ اَلنّٰارِ وَ بِئْسَ اَلْمَصِيرُ (126) وَ إِذْ يَرْفَعُ إِبْرٰاهِيمُ اَلْقَوٰاعِدَ مِنَ اَلْبَيْتِ وَ إِسْمٰاعِيلُ رَبَّنٰا تَقَبَّلْ مِنّٰا إِنَّكَ أَنْتَ اَلسَّمِيعُ اَلْعَلِيمُ (127) رَبَّنٰا وَ اِجْعَلْنٰا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِنٰا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَكَ وَ أَرِنٰا مَنٰاسِكَنٰا وَ تُبْ عَلَيْنٰا إِنَّكَ أَنْتَ اَلتَّوّٰابُ اَلرَّحِيمُ (128) رَبَّنٰا وَ اِبْعَثْ فِيهِمْ رَسُولاً مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آيٰاتِكَ وَ يُعَلِّمُهُمُ اَلْكِتٰابَ وَ اَلْحِكْمَةَ وَ يُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ اَلْعَزِيزُ اَلْحَكِيمُ (129) وَ مَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْرٰاهِيمَ إِلاّٰ مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ وَ لَقَدِ اِصْطَفَيْنٰاهُ فِي اَلدُّنْيٰا وَ إِنَّهُ فِي اَلْآخِرَةِ لَمِنَ اَلصّٰالِحِينَ (130)

[ترجمه]

چون كرديم ما خانه را بازگشت [8]براى مردم و ايمنى [9]و گرفتند از جاى ابراهيم نمازگاهى