جز خداى تعالى هيچ دوست و نه يارى‌دهنده.

و آنان كه كافر شدند به نشانه‌هاى خدا و ديدار او و فرارسيدن با پيش او [1]،ايشانند كه نوميد شدند از رحمت من،و ايشانند كه ايشان راست عذابى دردناك.

نبود [2]جواب قوم او مگرآنكه گفتند بكشيد [3]يا بسوزيد [4]او را،پس برهانيد او را خداى از آتش،به‌درستى كه در آن نشانه‌هاست گروهى را كه ايمان آورند.

گفت ابراهيم به‌درستى كه فراگرفتيد شما از فرود خداى-عزّ و جلّ- بتانى را تا دوستى باشد ميان شما اندر زندگانى دنيا،پس روز قيامت كافر مى‌شود [5]برخى [6]از شما به برخى [7]،و نفرين مى‌كند برخى [8]از شما برخى [9]را،و جايگاه شما آتش دوزخ بود،و نباشد شما را از يارى‌كنندگان.

پس ايمان آورد به ابراهيم،لوط-عليه السّلام-و گفت كه:من هجرت‌كننده‌ام [10]سوى خداوند من،به‌درستى كه او بى‌همتا و با حكمت است.

و بخشيديم [11]او را،يعنى ابراهيم را، اسحاق و يعقوب،و كرديم اندر فرزندان او پيغامبرى و كتاب،و بداديم او را مزد او در دنيا،و به‌درستى كه او در آن جهان از نيكان است.