بياسود و آب بازخورد و از ميوۀ درخت چندان كه خواست برگرفت،آنگه برخاست [1]و با خانۀ خود آمد و اهل البيت خود را و دوستان خود را خبر داد.ايشان نيز برفتند و نصيبى برداشتند و بازآمدند و اهل شهر را بگفتند،جمله برخاستند [2]و آنجا رفتند و مقام كردند.چون همه مجتمع شدند آنجا و هيچ‌كس نماند كه نه آنجا حاضر آمد،خداى تعالى آن كوه به [3]سر ايشان در آورد تا همه را در برگرفت و هلاك كرد.

إِنَّ فِي ذٰلِكَ لَآيَةً ،در اين آيتى و علامتى و پندى است،بيشترينۀ ايشان مؤمن نه‌اند، و خداى تو اى محمّد غالب است و بخشاينده.

[سوره الشعراء (26): آیات 192 تا 227]
وَ إِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ اَلْعٰالَمِينَ (192) نَزَلَ بِهِ اَلرُّوحُ اَلْأَمِينُ (193) عَلىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ اَلْمُنْذِرِينَ (194) بِلِسٰانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ (195) وَ إِنَّهُ لَفِي زُبُرِ اَلْأَوَّلِينَ (196) أَ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمٰاءُ بَنِي إِسْرٰائِيلَ (197) وَ لَوْ نَزَّلْنٰاهُ عَلىٰ بَعْضِ اَلْأَعْجَمِينَ (198) فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مٰا كٰانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199) كَذٰلِكَ سَلَكْنٰاهُ فِي قُلُوبِ اَلْمُجْرِمِينَ (200) لاٰ يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتّٰى يَرَوُا اَلْعَذٰابَ اَلْأَلِيمَ (201) فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَ هُمْ لاٰ يَشْعُرُونَ (202) فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ (203) أَ فَبِعَذٰابِنٰا يَسْتَعْجِلُونَ (204) أَ فَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنٰاهُمْ سِنِينَ (205) ثُمَّ جٰاءَهُمْ مٰا كٰانُوا يُوعَدُونَ (206) مٰا أَغْنىٰ عَنْهُمْ مٰا كٰانُوا يُمَتَّعُونَ (207) وَ مٰا أَهْلَكْنٰا مِنْ قَرْيَةٍ إِلاّٰ لَهٰا مُنْذِرُونَ (208) ذِكْرىٰ وَ مٰا كُنّٰا ظٰالِمِينَ (209) وَ مٰا تَنَزَّلَتْ بِهِ اَلشَّيٰاطِينُ (210) وَ مٰا يَنْبَغِي لَهُمْ وَ مٰا يَسْتَطِيعُونَ (211) إِنَّهُمْ عَنِ اَلسَّمْعِ لَمَعْزُولُونَ (212) فَلاٰ تَدْعُ مَعَ اَللّٰهِ إِلٰهاً آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ اَلْمُعَذَّبِينَ (213) وَ أَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ اَلْأَقْرَبِينَ (214) وَ اِخْفِضْ جَنٰاحَكَ لِمَنِ اِتَّبَعَكَ مِنَ اَلْمُؤْمِنِينَ (215) فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِيءٌ مِمّٰا تَعْمَلُونَ (216) وَ تَوَكَّلْ عَلَى اَلْعَزِيزِ اَلرَّحِيمِ (217) اَلَّذِي يَرٰاكَ حِينَ تَقُومُ (218) وَ تَقَلُّبَكَ فِي اَلسّٰاجِدِينَ (219) إِنَّهُ هُوَ اَلسَّمِيعُ اَلْعَلِيمُ (220) هَلْ أُنَبِّئُكُمْ عَلىٰ مَنْ تَنَزَّلُ اَلشَّيٰاطِينُ (221) تَنَزَّلُ عَلىٰ كُلِّ أَفّٰاكٍ أَثِيمٍ (222) يُلْقُونَ اَلسَّمْعَ وَ أَكْثَرُهُمْ كٰاذِبُونَ (223) وَ اَلشُّعَرٰاءُ يَتَّبِعُهُمُ اَلْغٰاوُونَ (224) أَ لَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وٰادٍ يَهِيمُونَ (225) وَ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ مٰا لاٰ يَفْعَلُونَ (226) إِلاَّ اَلَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا اَلصّٰالِحٰاتِ وَ ذَكَرُوا اَللّٰهَ كَثِيراً وَ اِنْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ مٰا ظُلِمُوا وَ سَيَعْلَمُ اَلَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ (227)

[ترجمه]

و او فرستادۀ [4]خداى جهانيان است.

بفرستاد آن را روح الامين [5].

بر دل تو تا باشى از [6]ترسانندگان.

به زبانى تازى روشن.

و او در كتابهاى پيشين است.

[7] نبود [8]ايشان را دليلى [9]آن‌كه دانند عالمان بنى اسرايل.

و اگر فروفرستادمانى [10]بر بهرى اعجميان.

[156-پ] بخواندى [11]بر ايشان نياوردندى به او ايمان.

همچنين برديم [12]آن را در دلهاى گناهكاران.