[42-پ] بنوشتيم ما در زبور از پس ذكر كه زمين به ميراث گيرند بندگان نيكان.

[1] در اين رسيدنى هست گروهى پرستندگان را.

و نفرستاديم تو را مگر رحمتى براى جهانيان.

بگو كه وحى مى‌كنند[به من] [2]كه خداى شما يك خداست،هستى [3]مسلمان! اگر بر گردند بگو آگاه كردم[شما را] [4]بر راستى و اگر ندانم من كه نزديك است يا دور آنچه وعده مى‌كنند شما[را] [5].

او داند آشكارا از سخن،و داند آنچه پنهان مى‌دارى.

و ندانم [6]و اگر آن آزمايشى است [7]شما را و برخوردارى تا به وقتى.

[8] گفت [9]خداى من حكم كن براستى و خداى ما بخشاينده يارى خواسته است بر آنچه شما وصف مى‌كنى.

قوله تعالى: وَ أَيُّوبَ إِذْ نٰادىٰ ،حق‌تعالى عطف كرد اين آيت را بر آيتهايى كه پيش از اين است،گفت: وَ أَيُّوبَ ،التّقدير و اذكر ايّوب،و ياد كن ايّوب را. إِذْ نٰادىٰ ،چون ندا كرد و بخواند خداى خود را،و در آن ندا گفت: مَسَّنِيَ الضُّرُّ ،به من