كرديم او را و برهانيديم او را از غم و همچنين برهانيم مؤمنان را.

و زكريّا چون ندا كرد خداى خويش را [1]،خداى من!رها مكن مرا تنها و تو بهترين وارثانى.

اجابت كرديم او را و بداديم او را يحيى و نيك كرديم او را اهلش را [2]كه ايشان به شتاب دويدى [3]در خيرها،و بخواندندى [4]ما را به رغبت و ترس،و بودند ما را تضرّع‌كننده.

و آن‌كه [5]نگاه داشت اندام خود را،در دميديم ما در او از روح ما و كرديم او را و پسر او را علامتى براى جهانيان.

اين امّت شما يك امّت‌اند، و من خداى شماام مرا پرستى.

ببريدند كارشان ميان ايشان،همه با ما آيند.[41-پ] [6] و هركه كند [7]از نيكها و او مؤمن بود كفرانى نباشد سعى او را،و ما براى او بنويسيم.

و حرام است بر شهرى كه ما هلاك كرديم آن را كه ايشان بازنيايند.

تا بگشايند يأجوج و مأجوج را،و ايشان از هر بلندى فرومى‌آيند [8].