به معنى تسميه است و ادّعا [1]،قال الشّاعر:

الا ربّ من تدعو نصيحا و ان تغب تجده[بغيب] [2]غير منتصح الصّدر
و قوله: وَ مٰا يَنْبَغِي ،به معنى ما يصلح،كما قال [3]الشّاعر:

في رأس خلقاء من عنقاء مشرفة ما ينبغي دونها سهل و لا جبل
إِنْ كُلُّ مَنْ فِي السَّمٰاوٰاتِ وَ الْأَرْضِ ،گفت:كس نيست[20-ر]در آسمان و زمين و الّا روز قيامت با پيش خداى آيند ذليل و مهين بنده‌وار.

لَقَدْ أَحْصٰاهُمْ ،بشمرده است ايشان را،يعنى عالم است به تفاصيل ايشان تا پندارى ايشان را بشمرده است،و قوله [4]: أَحْصٰاهُمْ وَ عَدَّهُمْ ،براى اختلاف لفظ عطف كرد اين را برآن،كقوله-شعر:

و هند اتى من دونها النّأى و البعد
وَ كُلُّهُمْ آتِيهِ يَوْمَ الْقِيٰامَةِ فَرْداً ،و فرداى قيامت همه با پيش او آيند تنها،نه با ايشان مال باشد،نه فرزندان،نه لشكر،نه اتباع،همه اسير و ذليل و تنها آيند،و آنچه داشته باشند رها كرده [5]و تنها با پيش خداى آيند،و مثله:[و] [6]لَقَدْ جِئْتُمُونٰا فُرٰادىٰ كَمٰا خَلَقْنٰاكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ [7]...،نگر تا مغرور نباشى كه بس بر نيايد كه گويند:مرد مرد،و آنچه كرد برد،و آنچه داشت بگذاشت.

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّٰالِحٰاتِ ،گفت:آنان كه ايمان آرند و عمل صالح كنند،خداى تعالى ايشان را در دل مردمان دوستى [8]كند.در او دو قول گفتند،يكى آن‌كه: سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمٰنُ وُدًّا ،خداى ايشان را دوست دارد.و قولى ديگر آن‌كه :ايشان را محبوب گرداند بر مردمان،يعنى چنان كند كه بعضى بعضى را دوست دارند.