جلد دوم از كتاب حقّ اليقين‌

[تتمه باب پنجم در امامت‌]

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

مقصد نهم در اثبات رجعتست‌

بدان كه از جمله اجماعيات شيعه بلكه ضروريات مذهب فريقه محقه حقيت رجعت است يعنى پيش از قيامت در زمان حضرت قائم (ع) جمعى از نيكان بسيار نيك و بدان بسيار بد بدنيا برمى‌گردند نيكان براى آنكه بديدن دولت ائمه خود عليهم السلام ديده‌هاى ايشان روشن گردد و بعضى از جزاى نيكيهاى ايشان در دنيا بايشان برسد و بدان از براى عقوبت و عذاب دنيا و مشاهده اضعاف آن دولتى كه نميخواستند باهل بيت رسالت برسد و انتقام كشيدن شيعيان از ايشان و ساير مردم در قبرها ميمانند تا در قيامت محشور شوند چنانچه در احاديث بسيار وارد شده است كه رجوع نميكند در رجعت مگر كسى كه محض ايمان داشته باشد يا محض كفر اما ساير مردم پس ايشان را بحال خود مى‌گذارند و اكثر علماى اماميه دعواى اجماع بر حقيت رجعت كرده‌اند مانند محمد بن بابويه در رساله اعتقادات شيخ مفيد و سيد مرتضى و شيخ طبرسى و سيد بن طاوس و غير ايشان از اكابر علماى اماميه و پيوسته در اعصار ماضيه ميان علماى اماميه و مخالفين در اين مسأله نزاع بوده است و بسيارى از علماء و محدثين شيعه رسائل مفرده در اين مسأله تأليف نموده‌اند چنانچه ارباب رجال ذكر نموده‌اند و شيخ ابن بابويه در كتاب من لا يحضره الفقيه روايت‌