مقربى يا پيغمبر مرسلى يا مؤمن كاملى كه حقتعالى دل او را امتحان كرده باشد و بنور ايمان منور گردانيده باشد.

و در اخبار وارد شده است كه ما را شريك خدا مگردانيد و پروردگارى از براى ما قائل نشويد و غير اينها آنچه از فضائل و كمالات از براى ما اثبات كنيد كم گفته خواهيد بود و حقتعالى فرموده است‌ قُلْ لَوْ كانَ الْبَحْرُ مِداداً لِكَلِماتِ رَبِّي لَنَفِدَ الْبَحْرُ قَبْلَ أَنْ تَنْفَدَ كَلِماتُ رَبِّي وَ لَوْ جِئْنا بِمِثْلِهِ مَدَداً يعنى بگو اى محمد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم اگر بوده باشد دريا مداد براى نوشتن كلمات پروردگار من هرآينه آخر شود دريا پيش از آنكه تمام شود كلمات پروردگار من هر چند بياوريم مثل آن دريا مدادها و در احاديث وارد شده است كه مائيم كلمات پروردگار كه فضايل ما را احصاء نميتوان كردن چنانكه گفته‌اند:

مقصد چهارم در طريق شناختن امام است و او را بچند وجه ميتوان شناخت:

وجه اول [نص حضرت رسول صلّى اللَّه عليه و آله‌]

آنكه از همه ظاهرتر و آسانتر است و مناسب لطف و مرحمت و حكمت الهى است آنست كه چنانچه دانستى نص حضرت رسول صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم است بر امامت احدى از امت و نص امام سابق بر امام لاحق چنانكه معلوم خواهد شد كه ائمه اثنى عشر صلوات اللَّه عليهم همه منصوصند به امامت از جانب خدا و رسول و امام سابق.

وجه دويم افضل بودن امام است از جميع امت‌

يا از جمعى كه مدعى امامت بوده‌اند و باجماع امت امامت از ايشان بيرون نيست.

وجه سيم معجزه كه مقارن دعوى امامت باشد

از آنچه سنيان دعوى ميكنند كه امامت به بيعت معدود قليلى حاصل ميشود اگر چه يك كس باشد چنانكه ابى بكر به بيعت عمر خليفه گرديد و بعضى گفته‌اند ميبايد پنج كس بيعت كند چنانكه عمر در شورى باجماع پنج كس اكتفا كرد و زياده از پنج نگفته‌اند اين امريست كه هيچ عاقل منصف تجويز آن نميكند كه با وجود اغراض باطله و خيالات فاسده خلق همين‌كه پنج نفر يا يك نفر با جاهلى بيعت كند بايد كه جميع خلق در امور دين و دنيا اطاعت او بكنند و اگر نكنند قتل ايشان حلال بلكه واجب باشد اگر چه آن مخالفت‌كننده على بن أبي طالب عليه السّلام است يا امام حسن عليه السّلام يا امام حسين عليه السّلام باشد و بر مردم اطاعت يزيد پليد واجب باشد و قتل حسين بن على عليه السّلام جگرگوشه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم سيد جوانان بهشت براى مخالفت آن ظالم جابر ولد الزناى‌