باب دهم:

«در وقايعى كه اهل بيت (ع) را بعد از واقعۀ كربلا پيش آمده است.»

فصل اول «در وقايعى كه بعد از حرب كربلا مر أهل بيت را واقع شده است.»

ببايد دانست، كه در هيچ وقتى از اوقات روزگار دل آشوبتر از قضيّۀ شهداى أهل بيت نبوده و به هيچ زمانى از، ازمنه و قرون و اعصار پرسوزتر از واقعۀ كربلا صورتى روى ننموده، و به واسطه غرابت اين حال است كه از روز شهادت امام حسين (عليه السلام) تا تاريخ تأليف اين كتاب كه قريب هشتصد و چهل و هفت سال است، هرگاه كه ماه محرّم نو شود. رقم تجديد اين ماتم بر صفحات قلوب أهل اسلام، و هواداران سيّد أنام عليه الصلاة و السلام» كشيده مى‌گردد و از زبان هاتف غيبى، نداى عالم لاريبى، به گوش هوش مصيبت‌داران أهل بيت و ماتم‌زدگان ايشان مى‌رسد.

كان عزيزان در غم سبط نبى افغان كنيد سينه را از سوز شاه كربلا بريان كنيد
از پى بى‌آن تشنه لب بر خاك ريزيد آب چشم در ميان گريه ياد آن لب خندان كنيد
چون ز خاك و خون او، ياد آورديد اى دوستان مى‌سزد گر چون سحاب، از ديده خونباران كنيد
نخل قدّش را ز جوى ديده‌ها آبى دهيد اندر آن ساعت كه گشت، گلشن و بستان كنيد
در چمن چون روى گل بينيد از شوق رخش با دل پردرد همچون بلبلان افغان كنيد
گر رسد از سنبل سيراب بوئى بر مشام ياد آن جعد خوش و آن موى مشك، افشان كنيد