اجابت رسيد، و ابو طالب كه به سفر يمن رفته بود به زيارت وى توجّه نمود، مثرم چون وى را ديد تعظيم كرد و به پرسيد، و در پهلوى خود نشاند، آنگه استفسار كرد كه تو كيستى و از كجائى؟ گفت من مردى‌ام از تهامه، گفت: از كدام تهامه؟ گفت: از مكّه، ديگر پرسيد از كدام قبيله؟ گفت: از بنى هاشم زاهد، ديگر باره برخاست و سر و روى ابو طالب به بوسيد، و گفت: الحمد للّه كه حقّ سبحانه دعاى من رد نكرد و مرا مرگ نداد تا يكى از مجاوران حرم شريف خود را به من نمود، پس گفت نام تو چيست؟ گفت: ابو طالب، گفت: نام پدرت چه بوده است؟ گفت: عبد المطلّب، زاهد گفت: چنين خوانده‌ام كه عبد المطلب را دو نبيره باشد يكى نبىّ خدا و پدر او عبد اللّه باشد و ديگرى ولىّ خدا پدر او ابو طالب بود، و چون نبىّ خدا سى‌ساله شود ولىّ خدا متولد گردد، اى ابو طالب آن نبى به وجود آمده است؟ گفت: آرى محمّد (ص) متولّد شده، و بيست و نه سال از عمر وى گذشته، گفت: اى ابو طالب بشارت باد تو را كه امسال فرزندى از صلب تو بيرون آيد كه امام متّقيان و پيشواى مؤمنان باشد. اى ابو طالب چون به مكّه بازرسى برادر زاده خود را بگوى كه مثرم تو را نيازى بسيار مى‌رساند، و گواهى مى‌دهد كه خداى يكى است و به جز از وى خدائى نيست تو كه محمّدى رسول اوئى، به حق، و چون پسرت متولّد گردد او را هم سلام من برسان و بگو: آن پير كه دوست و هوادار تو بود چنين گفته است: كه تو وصىّ پيغمبرى، به آن حضرت نبوّت تمام گردد و به تو ولايت آشكار شود و او خاتم نبوّت باشد، و تو فاتح ولايت. ابو طالب گفت: اى شيخ! من حقيقت آنچه تو مى‌گوئى به چه دريابم مگر برهان روشن و دليل هويدا به من نمائى؟ مثرم گفت: چه خواهى تا از خداى در خواهم كه اجابت فرمايد، و تو را در همين موضع راستى سخن من روى نمايد.

ابو طالب نگاه كرد درختى انار بود بر در آن غار خشك شده، گفت: خواهم كه مرا از اين درخت خشك انار تازه دهى، زاهد دست به دعا برداشت و گفت: الهى اگر آنچه از سرّ نبى و ولى تو گفتم راست گفتم، ما را از اين درخت انار ده، فى الحال به قدرت حضرت ذو الجلال آن درخت سبز شد، و برگ پديد آورد و گلنار بر او پيدا شد و دو انار