قوله تعالی: «کِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْکَ مُبارَکٌ لِیَدَّبَّرُوا آیاتِهِ وَ لِیَتَذَکَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ.» [3] با یک بررسی اجمالی در آیات و معانی، تفاسیر و روایاتی که درباره، خشوع آمده، چنین به دست می‌آید که خشوع، وجدان ذلّت و خواری توأم با خوف، در برابر عظمت، جلال و کبریایی است، و چون وجدان، امری است که از قلب نشأت می‌گیرد، بنابراین، زمینه ایجاد خشوع، قلب بوده و تجلّی آن، در ظواهر اعضا، آشکار می‌گردد و به تناسب موقعیت، این تجلی یا در قلب و جسم است: «خاشِعِینَ لِلَّهِ»، [4] و یا در حال اشک ریختن، بر چانه به خاک افتادن و ازدیاد خشوع است: «وَ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ یَبْکُونَ وَ یَزِیدُهُمْ خُشُوعاً»، [5] و یا در صداها و اصوات است: «وَ خَشَعَتِ الْأَصْواتُ لِلرَّحْمنِ»، [6] و یا در کیفیت هیأت بدن در حال نماز است: «الَّذِینَ هُمْ فِی صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ»، [7] و یا در حالات کلی است: و «وَ الْخاشِعِینَ وَ الْخاشِعاتِ»، [8] و یا در چشم‌هاست: «خُشَّعاً أَبْصارُهُمْ»، [9] و یا