در سوره انفطار، در آیات: «إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِی نَعِیمٍ» و «وَ إِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ»، ملاحظه می‌کنیم ابرار در مقابل فجّار قرار دارند. پیش‌تر در بررسی آیات سوره انسان، دانستیم که مطلوب ابرار در اعمال و انجام طاعات و عبادات، وجه اللّه است، در حالی که فجّار نه تنها مطلوبشان وجه اللّه نبوده، بلکه در نقطه مقابل ابرار، فرار از سخن حق و نافرمانی از طاعت او و شرک و بت‌پرستی را آیین خود قرار داده‌اند. در وصف آنان در سوره نوح چنین می‌خوانیم: نوح گفت: پروردگارا! من قوم خود را شب و روز (به پرستش تو و به تقوا و طاعت) دعوت نمودم: «قالَ رَبِّ إِنِّی دَعَوْتُ قَوْمِی لَیْلًا وَ نَهاراً.» [1]
امّا دعوت من، چیزی بر آنان نیفزود جز آنکه (آنان از دعوت به سوی حق) فرار کردند: «فَلَمْ یَزِدْهُمْ دُعائِی إِلَّا فِراراً.» [2]
و هر موقع، آنان را (به پرستش تو و به تقوا و طاعت) دعوت نمودم تا برای آنها مغفرت و آمرزش قرار دهی، آنان (در پاسخ به این دعوت) انگشتانشان را در گوش‌هایشان قرار داده و جامه‌های خویش را بر (سر و صورت) خود پیچیدند (تا سخن حق را نشنوند). آنان (بر نشنیدن سخن حق) پافشاری داشته، و با نوعی کبر و خود بزرگ‌بینی (که همراه با مخالفت حق و نشنیدن سخن اوست)، تکبّر می‌ورزند: «وَ إِنِّی کُلَّما دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصابِعَهُمْ فِی آذانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِیابَهُمْ وَ أَصَرُّوا وَ اسْتَکْبَرُوا اسْتِکْباراً.» [3]
بعد هم آشکارا و سپس هم علنی و هم پنهانی، آنان را (به پرستش تو و به تقوا و طاعت) دعوت نمودم: «ثُمَّ إِنِّی دَعَوْتُهُمْ جِهاراً. ثُمَّ إِنِّی أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَ أَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْراراً.» [4]
نوح (که برای هدایت قوم خود در طیّ مدت نهصد و پنجاه سال با روش‌های