نام کتاب : فرهنگ قرآن نویسنده : امامی، عبدالنبی جلد : 1 صفحه : 381
نزولها
آیه را منحصر و محدود نمیکند، بلکه منظور این است که شخصی مانند علی علیه
السّلام که در صفّ اول مؤمنان قرار دارد، نخستین تکیهگاه پیامبر صلّی
اللّه علیه و آله و سلّم بعد از خدا از میان مسلمین بوده است، هرچند که
دیگر مؤمنان نیز در صفوف بعد یار و یاور پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و
سلّم هستند. [1] فی قوله تعالی: «وَ لَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا ما آتاهُمُ
اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ سَیُؤْتِینَا اللَّهُ
مِنْ فَضْلِهِ وَ رَسُولُهُ إِنَّا إِلَی اللَّهِ راغِبُونَ»، [2] فرموده:
ولی اگر آنها به حقّ خود راضی باشند و به آنچه خدا و پیامبرش در اختیار
آنها گذارده، رضایت دهند و بگویند: همین برای ما کافی است و اگر هم نیاز
بیشتری داریم، به زودی خدا و پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم از فضل
خود به ما میبخشند، ما تنها رضای او را میطلبیم و از او میخواهیم که ما
را از اموال مردم بینیاز سازد، اگر آنها چنین کنند، به سود آنهاست. [3] همچنین
فی قوله تعالی: «فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِیَ اللَّهُ لا إِلهَ
إِلَّا هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ»،
[4] فرموده: و اگر آنها از حق روی بگردانند، نگران نباش و بگو خداوند برای
من کافی است؛ چرا که او بر هر چیزی تواناست: «فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ
حَسْبِیَ اللَّهُ.» همان خداوندی که هیچ معبودی جز او نیست و تنها پناهگاه
اوست: «لا إِلهَ إِلَّا هُوَ» آری، من تنها بر چنین معبودی، تکیه کرده و به
او دلبستهام، و کارهایم را به او واگذار نمودهام: «عَلَیْهِ
تَوَکَّلْتُ»، و او پروردگار عرش بزرگ است: «وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ
الْعَظِیمِ.» جایی که عرش و عالم بالا و جهان ماوراء الطبیعه با آن همه
عظمتی که دارد، در قبضه قدرت او و تحت حمایت و کفالت اوست، چگونه مرا تنها
میگذارد و در برابر دشمن یاری نمیکند؟ مگر قدرتی در برابر قدرتش تاب
مقاومت دارد؟ و یا رحمت و عطوفتی بالاتر از رحمت و عطوفت او تصّور میشود؟
[5] همینطور فی قوله تعالی: «فَسَتَذْکُرُونَ ما أَقُولُ لَکُمْ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ [1]. تفسیر نمونه، ج 7، ص 234- 233. [2]. توبه/ 59. [3]. تفسیر نمونه، ج 7، ص 455. [4]. توبه/ 129. [5]. تفسیر نمونه، ج 8، ص 208.
نام کتاب : فرهنگ قرآن نویسنده : امامی، عبدالنبی جلد : 1 صفحه : 381