1. یحیی بن عقیل گوید: امیر المؤمنین علیه السّلام فرموده: «انما أخاف علیکم الاثنین: اتباع الهوی، و طول الامل؛ امّا اتباع الهوی، فانه یصدّ عن الحق، و امّا طول الامل، فینسی الاخرة.»: البتّه، از دو امر بر شما خایفم: پیروی از هوای نفس، و آرزوی طولانی، اما پیروی از هوای نفس، شما را از حق باز می‌دارد، و امّا آرزوی طولانی، آخرت را در شما به نسیان و فراموشی می‌سپارد. [1]
2. محمّد بن یحیی با اسنادش تا حمزة بن حمران، و او هم از امام باقر علیه السّلام روایت کند که آن بزرگوار فرمود: «الجنة محفوفة بالمکاره و الصبر؛ فمن صبر علی المکاره فی الدنیا، دخل الجنة، و جهنم محفوفة باللذات و الشهوات؛ فمن اعطی نفسها لذتها و شهوتها، دخل النار.»:
بهشت در لابلای ناخشنودی‌ها، صبر و شکیبایی حاصل شود؛ پس کسی که بر ناخشنودی‌ها و ناراحتی‌های دنیا، شکیبایی و خویشتن‌داری کند، داخل در بهشت گردد، و دوزخ در لابلای خوشی‌های نامشروع و بوالهوسی‌ها، فراهم گردد؛ پس کسی که خودش را به لذّات نامشروع و بوالهوسی‌ها بسپارد، وارد دوزخ گردد. [2]
3. در حدیث آمده است که امام صادق علیه السّلام می‌فرمود: «لا تدع النفس و هواها؛ فان هواها، فی رداها، و ترک النفس و ما تهوی، داءها، و کفّ النفس عما تهوی، دواءها.»: نفس را با هوای نفس رها مکن! چرا که هوای نفس درصدد تباهی و فساد نفس است، و نفس را به دست هوای نفس سپردن، بیماری آن، و خودداری نفس از هوای نفس، داروی آن می‌باشد. [3]
4. در مجمع البیان ذیل قوله: «بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَیاةَ الدُّنْیا»، [4] فرموده: در حدیث آمده: «من احب آخرته، اضر دنیاه، و من احب الدنیا، اضر بآخرته.»: هرکس آخرتش را دوست بدارد، دنیایش را مایه ضرر و زیان می‌داند، و هرکس دنیایش را دوست بدارد، آخرتش را مایه زیان می‌دارد. [5]