پيش‌درآمد

اميد به آمدن«مصلح بزرگ آسمانى»،در آينده‌اى روشن و استقرار عدالت و صلح فراگير و همگانى،امرى فطرى است.اين انگاره با وجود آدمى،آميخته شده است و محصور در زمان و مكان و ويژۀ قوم و ملتى خاص نيست.

همۀ افراد،طبق فطرت ذاتى خود،منتظرند جهان در پرتو ظهور رهبرى الهى و آسمانى و با تأييد و عنايت پروردگار،از ظلم و ستم نجات يافته،از نابسامانى‌ها،ناامنى‌ها و تيره روزى‌ها خلاص شوند و سرانجام به كمال مطلوب و زندگى شرافتمندانه،نايل آيند.

در بيشتر اديان و مذاهب جهان،از مصلحى سخن به ميان آمده كه در آخر الزّمان ظهور كرده و به جنايت‌ها و خيانت‌ها خاتمه خواهد داد و شالودۀ حكومت واحد جهانى را براساس عدالت و آزادى واقعى،بنيان خواهد نهاد.تمامى پيامبران و سفيران الهى نيز در اين زمينه به مردم با ايمان جهان،نويدهايى داده‌اند.

پيروان اديان و مذاهب گوناگون،درباره نام آن بزرگوار باهم اختلاف‌نظر دارند.مسلمانان با ارائه كامل‌ترين تصوير،او را با نام«مهدى موعود»مى‌شناسند.

عقيده به ظهور«نجات‌دهنده»و اميد به يك«آينده‌اى روشن»-كه در آن،نگرانى‌ها و هراس‌ها مرتفع گردد و تاريكى‌ها از پهنه گيتى برچيده و ريشه ظلم و جهل و تباهى بركنده شود- يك اعتقاد عمومى است كه همواره بين بيشتر ملت‌ها وجود داشته است.

يكى از نويسندگان از اين باور با عنوان«فوتوريسم»ياد كرده،مى‌نويسد:

«فوتوريسم [1]؛يعنى،اعتقاد به دوره آخر الزمان و انتظار ظهور منجى غيبى و مصلح جهانى و