انواع روايات درباره نام بردن حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف به نام خاص(م ح م د)

يك.روايات عدم جواز به صورت مطلق

روايات دسته اول را مى‌توان به گروه‌هايى چند تقسيم كرد:

1-1.نام بردن حضرت با نام مخصوص برابر با كفر است:

محمد بن يعقوب كلينى در كافى با ذكر سند از امام صادق عليه السّلام نقل كرده است:«صاحب هذا الامر لا يسمّيه باسمه الاّ كافر»؛ [1]«صاحب اين امر كسى است كه جز كافر،نام او را به اسم خودش نبرد».

اين حديث را شيخ صدوق در كمال الدين و تمام النعمة [2]و مسعودى در اثبات الوصية [3]نقل كرده‌اند و اگر در منابع بعدى نيز ذكر شده،عمدتا از اين منابع است.

اين روايت صريح در حرمت است؛اگرچه عده‌اى آن را حمل بر مبالغه كرده‌اند.برخى از شارحان كافى،دربارۀ اين حديث گفته‌اند:شايد مراد از كافر در اين روايت،كسى باشد كه اوامر الهى را ترك و نواهى او را انجام مى‌دهد؛نه كسى كه منكر پروردگار و يا مشرك به او است.شايد اين مختص به زمان تقيه باشد؛چرا كه روايات فراوانى،به نام آن حضرت تصريح كرده است. [4]

برخى ديگر از شارحان،همچنان بر استفادۀ حرمت،از اين‌گونه روايات پافشارى كرده‌اند. [5]

1-2.نام بردن ايشان جايز نيست؛همان‌گونه كه ولادت ايشان،مخفى است:

صدوق رحمه اللّه در كمال الدين و تمام النعمه از امام كاظم عليه السّلام نقل كرده است:«...ذلك ابن