او نيست،فرمود:همين است كه به تو مى‌گويم.

گويد:آمدم و چون سلام كردم و نشستم؛نرجس آمد و كفش مرا برداشت و گفت:اى بانوى من و بانوى خاندانم!حالتان چطور است؟

گفتم:تو بانوى من و بانوى خاندان من هستى،از كلام من ناخرسند شد و گفت:اى عمه جان!اين چه فرمايشى است؟بدو گفتم:اى دختر جان!خداى تعالى امشب به تو فرزندى عطا فرمايد كه در دنيا و آخرت آقا است.نرجس خجالت كشيد و حيا نمود.

چون از نماز عشا فارغ شدم،افطار كردم و در بستر خود خوابيدم.در دل شب براى اداى نماز برخاستم و آن را به جاى آوردم؛در حالى‌كه نرجس خوابيده بود.براى تعقيبات نشستم و پس از آن نيز دراز كشيدم و هراسان بيدار شدم.او همچنان خواب بود،پس برخاست و نماز گزارد و خوابيد.

حكيمه گويد:بيرون آمدم و در جست‌وجوى فجر به آسمان نگريستم و ديدم فجر اوّل دميده است و او در خواب است.شك بر دلم عارض گرديد،ناگاه ابو محمد از محل خود فرياد زد:اى عمه!شتاب مكن كه اينجا كار نزديك شده است.گويد:نشستم و به قرائت سوره‌هاى «الم سجده»و«يس»پرداختم.در اين ميان او هراسان بيدار شد و من به نزد او پريدم و بدو گفتم:نام خدا بر تو باد،آيا چيزى احساس مى‌كنى؟گفت:اى عمه!آرى.گفتم:خودت را جمع كن و دلت را استوار دار كه همان است كه با تو گفتم.حكيمه گويد:من و نرجس را ضعفى فرا گرفت و به نداى سرورم به خود آمدم و جامه را از روى او برداشتم و ناگهان سرور خود(فرزند نرجس)را ديدم كه در حال سجده بوده و مواضع سجودش بر زمين است.او را در آغوش گرفتم،ديدم پاك و نظيف است.ابو محمد فرمود:اى عمه!فرزندم را به نزد من آور!او را نزد وى بردم و او دو كف دستش را گشود و فرزند را در ميان آن قرار داد و دو پاى او را به سينه خود نهاد.پس زبانش را در دهان او گذاشت و دستش را بر چشمان و گوش و مفاصل وى كشيد.سپس فرمود:اى فرزندم!سخن گوى.گفت:«اشهد ان لا اله الاّ اللّه وحده لا شريك له و اشهد انّ محمّدا رسول اللّه».سپس بر امير مؤمنان و ساير امامان عليهم السّلام درود فرستاد تا آنكه بر پدرش رسيد و زبان دركشيد». [1]