زمانى طولانى در آغوش كشيد و به ديدار او مسرور شد.بعد از آن مولاى ما فرمود:اى دختر رسول خدا!او را به منزل خود ببر و تكاليف دينى را به وى بياموز كه او زوجه ابو محمد و مادر قائم است. [1]

اين روايت،نخست از طريق شيخ صدوق،در كتاب كمال الدين و تمام النعمة نقل شده است.

آن‌گاه محمد بن جرير طبرى آن را با سندى متفاوت،در كتاب دلائل الامامة آورده و [2]شيخ طوسى در كتاب الغيبة به نقل آن پرداخته است. [3]ايشان،روايت را درست مانند آنچه در كمال الدين و تمام النعمة بود،آورده؛امّا سند وى با سند كتاب كمال الدين متفاوت است.

فتّال نيشابورى در روضة الواعظين،ابن شهر آشوب در مناقب آل ابى طالب، [4]عبد الكريم نيلى در منتخب الأنوار المضيئه [5]و از متأخرين صاحب إثبات الهداة فى النصوص و المعجزات از جمله كسانى هستند كه اين حكايت را نقل كرده‌اند.

علامه مجلسى در بحار الانوار قضيه را،يك‌جا از كتاب الغيبة و در جاى ديگر،از كمال الدين و تمام النعمة نقل كرده است. [6]

ممكن است پرسيده شود:اين قضيه پس از سال 242 ه‌ اتّفاق افتاده است؛در حالى‌كه از سال 242 ه‌ به بعد،جنگ مهمّى ميان مسلمانان و روميان،رخ نداده است تا نرجس خاتون اسير مسلمانان شوند. [7]

در پاسخ گفتنى است:در اين دوران و پس از آن،درگيرى و جنگ‌هايى ميان آنان رخ داده است كه در بسيارى از كتاب‌هاى تاريخى،مى‌توان نمونه‌هايى از اين درگيرى‌ها را يافت. [8]