راضيم كز من بماند نيم جان كه ز كون استرى بينم جهان
چون چنين كش ميكشد بيرون كرم مى‌گريزد او سپس سوى شكم
كه اگر بيرون نهم زين شهر گام اى عجب ديگر نبينم اين مقام
يا درى بودى در اين شهر و خم تا نظاره كردمى اندر رحم
يا چه چشم سوزنى را هم بدى كه برون آن رحم ديده شدى
اين‌چنين هم غافل است از عالمى همچو جالينوس او نامحرمى
او نداند آن رطوباتى كه هست آن مدد از عالم بيرونى است [1]