ص 125)

مُشَبِّهَه

-(اصطلاح عرفانى)مشبهه طايفه را گويند كه قائل شده‌اند كه حق مانند جسمى است و در جهت فوق است و مماس عرش است و بعضى گفته‌اند محاذى عرش است نه مماس (از شرح گلشن ص 79 مقدمه)

مُشْتاق

-(اصطلاح عرفانى)نهايت عشق و شيفتگى است.

دلها اسير پيغام او،موحد افتاده در دام او،مشتاق،مست مهر از جام او اميد عاميان و مفلسان بدو،درويشان را شادى ببقاى جلال او.

اندر دل من بدين عيانى كه تويى
وز ديدۀ من بدين نهانى كه تويى
وصاف،ترا وصف،نداند كردن
تو خود به صفات خود چنانى كه توئى
الهى،يك چند بياد تو نازيدم،آخر خود را در رستخيز گزيدم،چون تو كيست كه اين كار را سزيدم؟اين هم بسر كه صحبت تو ارزيدم.

الهى،نه جز از ياد تو دلست،نه جز از يافت تو جان،پس بى‌دل و بى‌جان، زندگى چون توان؟ الهى،جدا ماندم از جهانيان،بدان كه چشم از تو تهى و تو مرا عيان،اى دوست دل و زندگانى جان،نادر يافته،و ناديده عيان،ياد تو ميان دل و زبانست و مهر تو ميان سر و جانست،يافت تو روزى است كه خود برآيد ناگاهان (از عده ج 1 ص 341)

مُشْتَبَهِ مَقْلوب

-(اصطلاح اهل درايه)و سندى است كه در اثر تشابه در اسم و نسب در ذهن شنونده اشتباهى شود از لحاظ تشابه لفظى نه خطى (از درايه ص 51) و بالجمله سندى است كه در آن اشتباه واقع شده باشد در ذهن نه در خط و اين معنى در چند راوى حاصل شود كه متشابه در نام يا متشابه در نسبت باشند.

و كلمۀ مشتبه در فقه امرى است كه حليت و حرمت آن معلوم نباشد بواسطۀ تنازع و تعارض ادله كه برخى حرمت را تقويت كند و بعضى حليت را (از كشاف ص 870).

و مشبهه فرقۀ بزرگى از فرق اسلامى‌اند كه خداى را به مخلوقات تشبيه كنند (از كشاف ص 885).

مُشْتَرَك

-(اصطلاح حديث و اصول و ادب)در حديث مشترك حديثى است كه يكى يا چند تن از روات آن مشترك باشند بين ثقه و غير ثقه از جهت تشابه اسمى (از درايه ص 51) در اصطلاح اهل ادب رجوع باشتراك شود.

از لحاظ اصولى در كتاب اصول رشاد آمده است:

مُشْتَرَك:مشترك بر دو قسم است مَعْنَوى و لَفْظى.

1-مشترك معنوى:مشترك معنوى لفظ واحدى را گويند كه در مقابل معنى واحدى وضع شده لكن آن معنى داراى افراد و مصاديق كثيره باشد مانند لفظ انسان كه باعتبارى كلى و باعتبارى ديگر مشترك بين افراد و مصاديق معنى خود