دار الحرب برداشته باشد برده ميشود و اگر از كشورهاى اسلامى باشد محكوم باسلام است و در حيوان ضاله گويند،كه مثلا حيوانى در بيابان رها شده و دور از آبادى بديد و يقين كرد كه آن را صاحبش رها كرده است بواسطه آنكه قبلا مريض بوده است و يا از جهات ديگر رهايش كرده است ميتوان بقصد تملك آن را گرفت يا در بيابان بى‌آب و علف حيوان را سرگردان ديد و علم پيدا كرد كه صاحبش آن را رها كرده است.

و يا گوسفندى را در بيابان بديد و در معرض درنده بود بايد بگيرد و تملك كند اگر مالكى ندارد.و چيزهاى ديگر را نتوان تملك كرد و بايد در مدت يك سال اعلام كند شايد صاحبش را بيابد و بعد از يك سال تصدق دهد البته اگر زياده بر يك درهم باشد و تواند كه به عنوان امانت حفظ كند و در موردى كه اشيائى در بيابان خراب يا از مدفونات زير زمينى بيابد بدون اعلام تملك ميكند در اين مسأله بحث زياد است (از شرح لمعه ج 2 ص 197-كشاف ص 1296).

در معتقد الاماميه آمده است:

هر كه اشترى گمشده يابد،روا نبود وى را گرفتن،زيرا كه از رسول ص سؤال كردند،فرمود:

مالك ولها،خفها حذاؤها، و كرشها سقاؤها ،يعنى:ترا با وى چه كارست؟مولى وى نعلين اوست،و درۀ او مشك آب اوست.

و مكروه بود بر گرفتن هر چه غير اين است.و چون برگيرد،و قيمت او كماز درمى باشد،ضامن نباشد،و تعريف آن بر وى واجب نباشد.و همچنين هر چه از فساد وى ترسند،بسبب تعريف كردن چون طعام و غير آن.

و هر چه غير اين بود،بر وى بود تعريف كردن مدت يك سال تمام در بازارها، و بر در مسجدها.و چون يك سال تعريف كرده باشد،مخير باشد ميان آنكه نگاه‌دارد،:

يا بصدقه بدهد آن را،و ضامن باشد اگر خداوندش بآن راضى نشود،و ميان آنكه مالك شود،و درو تصرف كند،و برو بود ضمان آن،مگر در حرم يافته باشد، كه آنگه وى را روا نباشد كه آن را بملك گيرد.

و لازم بود وى را ضمان آن اگر بصدقه دهد،زيرا كه از رسول ص سؤال كردند از لقطه،فرمود:

«اعرف عقاصها و وكائها ثم عرفها سنة!فان جاء صاحبها،فأته، و الا فاستمتع بها» .يعنى:بند او را و سر بند او را بشناس،آنگه يك سالش تعريف كن!اگر خداوندش آمد بوى ده،و اگر نيامد از آن تمتع گير! و حكم بلقطۀ كسى كه وى را حجر كرده باشند،تعلق بولى وى دارد،و از آن بنده بخواجۀ وى.

و اگر كودكى را يابد آزاد بود.و چون تبرعا بر آن برگرفته باشد،نفقه كند، با وى رجوع نتواند كردن چون بالغ شود و توانگر گردد.

و اگر بضرورت بر وى نفقه كرد،و كس را نيافت كه وى را يارى كند،روا بود كه با وى رجوع كند.

(معتقد الاماميه ص 401،402)