مانند«وقى»اگر هر دو حرف عله پهلوى هم باشند لفيف مقرون است مانند «طوى»و اگر نه مفروق است رجوع به معتل و حرف عله شود.

لِقاء

-(اصطلاح عرفانى)-نزد صوفيه عبارت از ظهور معشوق است چنانكه عاشق را يقين شود كه اوست به صورت آدم ظهور كرده (از كشاف ص 1311).

اگر نقش رخت ظاهر نبودى در همه اشياء
مغان هرگز نكردندى پرستش لات و عزى را
«من احب لقاء الله احبه الله و من من كره لقاء الله كره لقائه كره لقائه.

(از عده ج 8 ص 55).

«مَنْ كٰانَ يَرْجُوا لِقٰاءَ اللّٰهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللّٰهِ لَآتٍ» دوست بهاء جانست،گر بصد هزار جان يابى ارزانست،پيروزتر از آن بنده كيست؟كه دوست او را عيانست؟ طمع ديدار دوست،صفت مردانست.

باش تا فردا بنده بر مائدۀ نشيند،شراب وصل نوش كند،طوبى،و زلفى و حسنى بيند،بسماع و شراب و ديدار رسد «وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نٰاضِرَةٌ إِلىٰ رَبِّهٰا نٰاظِرَةٌ» .

رويهاى مؤمنان و مخلصان،رويهاى صديقان و شهيدان چون ماه درخشان، چون آفتاب رخشان،چون بنفشۀ بوستان، چون ياسمين ريحانى،چون شقايق نعمانى، چون برق لامع،چون خورشيد طالع،چون خلد جامع،اين رويها به كه نگرند؟ «إِلىٰ رَبِّهٰا نٰاظِرَةٌ» بخداوند خويش،بپروردگار خويش.صفت آن روز چيست؟روز قرب و وصال، روز برو افضال،روز عطا و نوال،روز نظر ذو الجلال،مشتاقان در آرزوى اين مقام تن وقف كردند،عاشقان از بهر اين منزل،حلقه در گوش كردند عارفان را در ديدار سه ديده است.

(از عده ج 7 ص 377-كشاف ص 1131) شاعر گويد:

اگر نقش رخت ظاهر نبودى در همه اشيا
مغان هرگز نكردندى پرستش لات و عزا را

لقب

-(اصطلاح ادبى)لقب عبارت از اسمى است كه مشعر بمدح يا ذم باشد بخلاف كنيه كه الفاظ غالبا منقول از اسامى غير انسانند.

(از سيوطى ص 29)رجوع به كنيه شود.

لُقَطَه

-بضم لام و فتح طاء اصطلاح فقهى است و لقطه در لغت اخذ باشد و در شرع مال مطروح و بلا صاحب باشد كه مالكش شناخته نشده باشد اعم از حيوان پول و متاع ديگر و همين طور انسانى كه رها شده باشد و كفيلى براى قوت و روزى خود نداشته باشد و خود نتواند براى روزى خود كوشش كند و از موذيات دفاع كند لقطه محسوب ميشود پس كودك را توان بعنوان لقطه برداشت بشرط آنكه پدر او شناخته نشود و همين طور وصى و ولى و يا كسى كه قبلا او را بعنوان لقطه برداشته و حفاظت كرده باشد اگر لقيط مملوك باشد حفاظت كرده و بمالكش برمى‌گردانند و اگر لقيط انسان باشد و از