وجه مناسب بين «وَ إِنْ خِفْتُمْ أَلاّٰ تُقْسِطُوا فِي الْيَتٰامىٰ فَانْكِحُوا» پرسيدند فرمود ما بين اين دو زيادتر از يك ثلث قرآن حذف شده است ديگر روايتى به حضرت صادق نسبت دهند كه در مورد «كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ» فرمودند چگونه اين امت بهترين امت باشد و حال آنكه فرزند حضرت رسول را بكشتند و بعد فرمود آيه چنين بوده است كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ و ديگر روايتى است در قضيه غدير خم كه گويند آيه چنين است«يا ايها الرسول بلغ ما انزل اليك فى على فان لم تفعل فما بلغت رسالتك»و ديگر آنكه كتاب وحى چهارده تن بودند از صحابه كه رياست آن با على بن ابي طالب بود و اغلب آنها تنها آياتى را مينگاشتند كه مربوط باحكام بودند و اخلاقيات و وقايع را و اغلب آنها با حضرت رسول نبودند و تنها حضرت امير هميشه با آن حضرت بود كه در خلوات و جلوات آنچه وحى ميشد ضبط ميفرمودند و بدين جهت قرآن حضرت امير جامع‌تر بود و بعد از رحلت حضرت رسول حضرت على به منبر تشريف برده و فرمودند كه وحى الهى اين است كه در دست من است و لكن عمر بن الخطاب گفت ما را نيازى بدان نيست و ما را مصحف عثمان كافى است و گويند اين قرآن همواره نزد ائمه اطهار بوده است و عدۀ از خواص ائمه از وجود آن مطلع بوده‌اند،كلينى گويد مردى آياتى بر حضرت صادق بخواند كه من تا آن گاه نشنيده بودم پس حضرت صادق فرمودند ساكت شو و خوددارى كن از خواندن اين آيات و همان كه مردم ميخوانند بخوان تا قيامحضرت قائم و احاديثى ديگر البته اين سخنان را عدۀ حمل بر تعصب كنند و گويند مسلمين بسيارى از اين آيات خبر داشتند و حافظ آن بودند و امكان اخفاء آن بسيار كم بوده است و ديگر استدلال كرده‌اند به آياتى مثل لاٰ يَأْتِيهِ الْبٰاطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لاٰ مِنْ خَلْفِهِ و إِنّٰا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنّٰا لَهُ لَحٰافِظُونَ ...

در اين مورد بحث بسيار است و حقيقت امر نامعلوم.

الحق جواز العمل بمحكمات الكتاب نصا كان او ظاهرا خلافا للاخباريين حيث قالوا بمنع الاستدلال بكله على ما نسب اليهم بعضهم و قال ان مذهبهم ان كل القرآن متشابهة بالنسبة الينا و لا يجوز اخذ حكم منه الا من دلالة الاخبار على بيانه و هو الاظهر من مذهبهم او بالظواهر فقط على ما يظهر من آخر و فصل بعض الافاضل فقال ان ارادوا انه لا يجوز العمل بالظواهر- التى ادعيت افادتها للظن المحتملة لمثل التخصيص و التقييه (از قوانين ج 1 ص 393).

كتاب در اصطلاح صوفيان اطلاق بر وجود مطلق ميشود رجوع شود به ام الكتاب.

و اهل ذوق و عرفان اين اصطلاح و كلمه را از قرآن مجيد مأخوذ كرده‌اند و ظاهر معنى آن را منصرف كرده تأويلاتى كرده‌اند بر حسب موارد در حال كه بنزد اهل شرع صرفا منظور كتب آسمانى است.

چند آيه كه در آن كتاب آمده است.

مانند:

يٰا يَحْيىٰ خُذِ الْكِتٰابَ بِقُوَّةٍ وَ آتَيْنٰاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا .