انجام ندهد و اطاعت حق را خالصا انجام دهد.

(حاشيه بر شرح رساله قشريه ص 167 شرح منازل ص 99-اسرار التوحيد ص 37 كشاف ص 1156).

فُتُوح

-(اصطلاح عرفانى)ظهور به كمالات غيبى است:

اندر همه عمر من شبى وقت صبوح آمد بر من خيال آن راحت روح
پرسيد ز من چون شدۀ اى مجروح گفتم كه ز عشق تو همين بود فتوح
بين الصبابة و الهجران مطروح قلب بحد سنان الشوق مجروح

فَتوى

(اصطلاح فقهى)و خبر دادن و رأى و نظر را ابراز كردن است و در فقه نظر و رأى مستنبط فقيه است و اخبار از حكم است در وقايع و قضايا.

(از قواعد شهيد ص 179).

و فرق آن با اخبار آنست كه فتوى مجرد اخبار از حكم الله است بآنكه حكم خدا در فلان قضيه اين است رجوع به مقلد و مجتهد شود.

فَتيق

-(اصطلاح نجومى) و نام ديگر دبران است(دبران بفتح دال و باء)و فتيق يعنى استر بزرگ-و گشن (از التفهيم ص 104) در متونى فيتق(بفتح فا و سكون ياء و فتح تا)آمده است.

فَجِر صادِق

-(اصطلاح فقهى)و مراد طلوع روشنائى باشد بر افق آسمان بعد از فجر كاذب كه ابتدا ظاهر و مجددا تاريك ميشود و بالجمله فجر صادق روشنائى بعدى است كه بدنبال آن خورشيد طلوع خواهد كرد.

(از شرح لمعه ج 1 ص 44).

فَحْشاء

-(اصطلاح فقهى)اعمال زشت و منكر را گويند «إِنَّمٰا يَأْمُرُكُمْ (شيطان) بِالسُّوءِ وَ الْفَحْشٰاءِ وَ أَنْ تَقُولُوا عَلَى اللّٰهِ مٰا لاٰ تَعْلَمُونَ» .

فَحوى

-(اصطلاح اصولى)و فحواى خطاب و لحن خطاب و مفهوم موافقت بيك معنى آمده‌اند كه دلالت نص هم گويند مانند «فَلاٰ تَقُلْ لَهُمٰا أُفٍّ» كه دال بر حرمت ضرب و شتم و جرح است.

(از تلويح ص 253-قواعد ص 171 رجوع به مفهوم موافق شود).

فِديَه

-(اصطلاح فقهى و عرفانى)و اسم است از فداء بمعنى بدل كه بواسطه آن بدل انسان از امرى مكروه رهائى يابد و عوض از دم بود كه بعضى از اسراء را در اسلام با گرفتن فداء از قتل آنها منصرف ميشدند و فدائى در اصطلاح عاشقان جانباز را گويند.كه خود را پروانه وار فداى معشوق كند.

رجوع به كفاره شود.(از كشاف ص 1157).

در نزد عارفان و در اصطلاح عاشقان جانباز را گويند كه خود را فداى معشوق پروانه‌وار دارند.

(كشاف ص 1157).

مائيم فدائيان جانباز گستاخ و دلير و جسم‌پرداز

فَرائِد

-(اصطلاح ادبى)نزد ادباء و بلغا مختص بفصاحت است و آوردن لفظى است كه نازل منزلۀ عقد باشد و آن (فريده عقد)جوهرى است بى‌نظير و بالجمله