حتى،ثم،فا،لا،ام،لكن و اماى دوم» براى عطف بكار روند بعضى مخصوص عطف ميباشند و برخى گاه براى عطف آيند،رجوع بهر يك از اين كلمات شود.

حُروفِ عِلَّه

-(اصطلاح ادبى)و در زبان عرب«واو،ياء و الف منقلب از واو و يا»را حروف عله نامند كه مريض در حال مرض ادا كند و اين حروف احكام و حالاتى دارند رجوع به اعلال و معتل و هر يك از اين كلمات شود.

حُروفِ قَصر

-(اصطلاح ادبى)رجوع به حروف حصر و حصر و قصر شود.

حُروفِ فِكرى

-(اصطلاح منطقى) رجوع شود بحروف خطى.

حُروفِ لَفظى

-(اصطلاح منطقى) رجوع شود بحروف خطى.

حُروفِ لَفظى

-(اصطلاح منطقى) رجوع شود بحروف خطى.

حُروفِ مَدّ و لِين

-(اصطلاح ادبى) حروف عله را گويند رجوع شود به(شرح تصريف ص 100)و رجوع شود به حروف عله و اعلال و ابدال شود.

حُروفِ مُشَبَّهةُ بالفِعل

-(اصطلاح ادبى) اين اصطلاح دستورى است،حروف مشبهۀ بالفعل در زبان عرب حروفى را گويند كه دو اسم را كه در اصل مبتدا و خبر بوده‌اند دگرگون كرده اول را نصب دهند و دوم را رفع و در حقيقت اسم و خبر گيرند.

اسم آنها هميشه منصوب و خبر آنها مرفوع باشد و آنها شش حرفند:

«إنّ»بكسر همزه و تشديد و«أنّ» بفتح همزه و تشديد و«كاَنّ»بفتح كاف و همزه و تشديد نون و«ليت»و«لكنّ» بتشديد نون«لعلّ»بتشديد لام مانند«إنّ عليّا شجاع و إِنَّ اللّٰهَ كٰانَ عَلِيماً حَكِيماً» .

اين حروف را از آن جهت حرف شبه فعل گويند كه از لحاظ عمل مانند فعل رفع و نصب مى‌دهند و ديگر آنكه معناى فعل دارند.

«إنّ و أنّ»از اين حروف براى تأكيداند «ليت و لعلّ»براى ترجى و تمنى‌اند و«لكن»براى استدراك است و«كان» براى تشبيه است رجوع شود بهر يك از اين كلمات و نيز رجوع شود به(سيوطى ص 63-64).

حُروفِ مَصدَريَّه

-(اصطلاح دستورى) و در زبان عرب سه حرف ميباشد كه آنها را حروف مصدريه گويند و آنها عبارتند از«ما،آن»بفتح همزه و تخفيف«انّ» بفتح همزه و تشديد نون كه دو حرف اول در جمله فعليه آيند مانند «وَ ضٰاقَتْ عَلَيْكُمُ الْأَرْضُ بِمٰا رَحُبَتْ اى برحبها»و «فَمٰا كٰانَ جَوٰابَ قَوْمِهِ إِلاّٰ أَنْ قٰالُوا» و انّ بفتح و تشديد مخصوص جمله اسميه است مانند «علمت انّك قائم»اى علمت قيامك اين حروف ما بعد خود را بتاويل مصدر برند رجوع شود به(سيوطى ص 97-الهدايه ص 210).

حُروفِ مُصَوِّته

-(اصطلاح ادبى) حروف مصوته عبارت از متحرك به حركات سه‌گانه است و الف و واو و يا را نيز گويند و بقيه حروف را صامته گويند.

(از اسفار ج 2 32)

حُروفِ مُضارَعَه

-اين اصطلاح دستورى است و حروف مضارعه كه بواسطه آنها از فعل ماضى فعل مضارع ميسازند چهار حرفند«ا،ت ى و ن»كه آنها را حروف «اتين»هم گويند اين حروف مضموم باشند