(از شطحيات ص 623)

شُروط

-رجوع شود به شروط

شُروق

-(اصطلاح ذوقى)مراد تابش انوار است و يا تابشى است كه از انوار بالا بر انوار سافله شود و شروق انوار تابشهاى انوار است.

(از ش ص 341-مجموعه دوم مصنفات ص 134،137،141)

شره

-اين اصطلاح اخلاقى است و ضد عفت است و آن در طرف افراط است و ولوع باشد بر لذات زياد از مقدار واجب.

رازى گويد:«ان الشره و النهم من العوارض الردية العادة من بعد بالالم و المضرة»كه از عوارض و مولودات قوت نفس شهوانيه است.

(اخلاق ناصرى ص 84-رسائل فلسفۀ زكرياى رازى ص 70)

شَريعَت

-(اصطلاح كلامى و عرفانى) شريعت در لغت مشرعة الماء را ميگويند يعنى محلى كه آب مى‌آشامند و در اصطلاح عبارتست از امور دينى كه حضرت عزت عز شأنه جهت بندگان بلسان پيغمبر تعيين فرموده از اقوال و اعمال و احكام كه متابعت آن سبب انتظام امور معاش و معاد باشد و موجب حصول كمالات گردد و شامل احوال خواص و عوام بوده جميع امت در آن شريك باشند چون شريعت مظهر فيض رحمانى است كه رحمت عام است.

(از شرح گلشن ص 290)و رجوع بفرهنگ مصطلحات عرفا شود هجويرى گويد:شريعت و حقيقت از عبارات اهل الله است كه يكى از صحت حال ظاهر كند و يكى از فخامت حال باطن (از كشف المحجوب ص 498).

در كشاف است كه شريعت عبارت از طريق دين است كه شرع است (كشاف ص 71) ابو القاسم قشيرى گويد:شريعت امر بالتزام عبوديت است و«حقيقت» مشاهدۀ ربوبيت و هر شريعتى كه مؤيد به حقيقت نباشد غير مقبول است و هر حقيقتى كه مقيد به شريعت نباشد غير محصول است.

شريعت جهت تكليف خلق ميآيد و حقيقت از طريق و تصرف حق خبر ميدهد (از رساله قشريه ص 43) خواجه عبد الله گويد:«شريعت»همه نفى بود و اثبات بر قالب و هيكل و «طريقت»همه محو كلى باشد و حقيقت همه حيرتست،شريعت را تن شمر و طريقت را دل،و حقيقت را جان،اگر شريعت خواهى اتباع و اگر حقيقت خواهى انقطاع باقى همه صداع (از اسرار التوحيد ص 326).

بعضى گويند:شريعت معرفت سلوك الى الله است و حقيقت دوام نظر بسوى اوست و طريقت سلوك طريق شريعت است يعنى عمل بمقتضاى شريعت است يعنى عمل بمقتضاى شريعت (از رسائل خواجه ص 12-22).

و بالجمله مراحل تربيت معنوى عبارت‌اند از شريعت،طريقت،معرفت كه در مرحلۀ اول التزام شريعت و در رتبت دوم بمدد راهنماى معنوى و مرشد، احكام طريقت را نيز ملتزم شود.

(از شرح بر رساله قشريه ص 92).

انصارى گويد:شريعت چراغست،