مثلا هر كوكبى را در برجى و درجۀ در نوعى قوت و تأثير يافته‌اند و آن را شرف آن كوكب گفته‌اند و يا ضعفى و آن را هبوط آن كوكب گفته‌اند پس بر اساس تجربه و يا توهم و يا كهانت و غير اين گونه اعتبارات كرده‌اند و گفته‌اند شرف آفتاب هنگامى است كه در درجه 19 حمل بود و شرف قمر آن گاه است كه در درجه سيم برج ثور بود و شرف زحل آن وقت است كه در درجه 21 ميزان و شرف مشترى در درجه 11 ميزان و شرف مريخ در درجه 28 جدى و شرف زهره در درجه 27 حوت و شرف عطار در درجه 15 سنبله است و در عقدتين قمر نيز اعتبار كرده‌اند و گفته‌اند شرف رأس در آن‌گاه است كه در درجه سوم جوزا بود و شرف ذنب آن وقت كه در درجه سيم قوس بود.

و گويند سرطان طالع عالم است.

و شرف مشترى كه كوكب حيات و بقاء است سرطان بود كه وتد عالم است و شرف آفتاب كه پادشاه كواكب است حمل است كه بيت عاشر است و شرف زحل كه كوكب فلاحت است ميزان بود كه بيت رابع است زيرا رابع خانۀ ضياع و عقار است و شرف مريخ جدى است كه بيت سابع است.شرف قمر كه خليفۀ آفتاب است ثور است.و شرف زهره برج حوت است،شرف عطار برج سنبله است و شرف هر يك از اين كواكب ناظر است به طالع و عقدتين قمر.

رجوع شود به هبوط.

هر كوكبى را شرفى بود بر حسب سير او در بروج مثلا شمس را شرف آن گاه بود كه در برج حمل بود و ماه را شرف آن گاه بود كه در برج ثور بود.

شَرَفِ اوَّل
شَرَفِ ثانى

- (از اصطلاحات احكام نجوم) رجوع به كواكب ثابته شود.

شَرَفِ قَمَر

-(اصطلاح نجومى) شرف قمر ثور و شرف عطارد سنبله و شرف زهره حوت.و شرف شمس حمل و شرف مريخ جدى و شرف مشترى سرطان و شرف زحل ميزان.

(از شمس معارف الكبرى ص 30)

شِرك

-(اصطلاح كلامى و عرفانى) انباز شدن و اعتقاد انباز به خداى بى‌انباز و آن شركت در عبادات است مانند ثنويان و نصارى و حرامست و كفر است «إِنَّ اللّٰهَ لاٰ يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ مٰا دُونَ ذٰلِكَ» (از كشاف ص 848) نزد عارفان ريا داشتن است.

انصارى گويد:شرك بر دو قسم است، شرك جلى و شرك خفى،شرك جلى عبادت اصنام است و شرك خفى ملاحظۀ خلق، بچشم اعظام آن يكى از بهشت و درجات محروم گرداند و اين يكى از روح مناجات.

(از عده ج 5 ص 532).

در جاى ديگر گويد:شرك بر دو قسم است،شرك عام شرك خاص،شرك عام، شرك اكبر است و شرك خاص،شرك اصغر،شرك اكبر آنست كه كردگار عظيم و صانع قديم را شريك و انباز گويند و يا او را نظير و همتا دانند و اما شرك اصغر، رياء در عمل است و ترك اخلاص است در آن مؤمنان را،و عارفان را التفات است.

(از عده ج 2 ص 541).