آمد. اقامت او در كربلا به ظاهر دو يا سه سال به طول انجاميد، و موجب گشت كه از نوزده سالگى به محضر سيد كاظم رشتى پيشواى شيخيه راه يابد و در سلك شاگردان او درآيد.

على محمد بر اثر نفوذ اخلاقى و مذهبى سيد كاظم رشتى دگرگون گشت و پس از درگذشت سيد، در بيست و چهار سالگى (1260 ه‌) دعوى كرد كه باب و واسطۀ وصول به امام زمان حضرت حجة بن الحسن قائم آل محمد (عج) است.

در همين سال در خانه خود در شيراز نخستين بار دعوت خويش را به ملا حسين بشرويه اظهار كرد و او به وى گرويد و از طرف باب ملقب به باب الباب شد.

از سال 1260 تا مدت پنج ماه هجده تن از علماى شيخيه به سيد على محمد باب گرويدند و از روى حساب ابجد با خود وى كه نوزده مى‌شود، معروف به حروف حىّ شدند.

اسامى هر يك بدين قرار است:

1-سيد على محمد باب

2-ملا حسين بشرويه

3-محمد حسن اخوت

4-محمد باقر صغير (پسر عمش)

5-ملا حسين بسطامى

6-ملا خدابخش قوچانى معروف به ملا على رازى.

7-ملا حسين بجستانى

8-سعيد هندى

9-ملا محمد باقر خوافى.

10-ملا جليل ارومى

11-ملا احمد ابدالى مراغى.

12-ملا باقر تبريزى

13-ملا يوسف اردبيلى.

14-ميرزا هادى قزوينى

15-ميرزا محمد على قزوينى

16-طاهره قرة العين

17-ملا محمد على بارفروش (قدوس)

18-سيد يحيى دارابجردى

19-ملا على ترشيزى.

باب نخست مى‌گفت كه: من باب امام زمان هستم و مردم براى پى بردن به اسرار و حقايق بزرگ و مقدس ازلى و ابدى بايد به ناچار از اين باب بگذرند و به حقيقت برسند، پس بايد به من ايمان بياورند تا به آن اسرار دست يابند.

وى پس از مدتى گامى فراتر نهاد، و گفت كه: خداى تعالى كتاب «بيان» را بر من نازل فرموده است و اين سخن كه گفت: اَلرَّحْمٰنُ، عَلَّمَ الْقُرْآنَ، خَلَقَ الْإِنْسٰانَ، عَلَّمَهُ الْبَيٰانَ، اشاره به من است و انسان «على محمد» و بيان همان كتاب است كه بر او نازل شده است. البته دعوى بابيّت را پيش از اين شيخ احمد احسايى و شاگردش سيد كاظم رشتى بطور نيم آشكار و پنهان در سخنان خود اظهار كرده بودند،