قائل به انتقال امامت از امام جعفر صادق (ع) به فرزند آن حضرت عبد اللّه بن جعفر، ملقب به افطح الرأس يا افطح الرجلين مى‌باشد. آنان فرقه‌اى از شيعه هستند كه به امامت شش امام تا امام جعفر صادق (ع) معتقد بودند، و بعد از آن حضرت فرزندش عبد اللّه افطح را امام دانستند، چون عبد اللّه را سرى پهن، و به قول بعضى پاهاى پهن بود، از اين رو او را «افطح» خوانده‌اند.

برخى از راويان گويند كه اين گروه به نام عبد اللّه بن فطيح نامى، كه از پيشوايان ايشان و از اهل كوفه بوده است فطحيه يا افطحيه ناميده شدند.

عبد اللّه كه پس از اسماعيل اكبر اولاد امام جعفر صادق (ع) بود مى‌گفت كه: امامت در اكبر اولاد امام پيشين است، و حضرت صادق (ع) فرمود: هر كس كه در مجلس من بنشيند او امام است، و امام را جز امام غسل ندهد، و جز وى بر مردۀ او نماز نخواند، و انگشترى او را به دست نكند، و او را جز امام به خاك نسپارد، و من متولى همۀ اين امور بوده‌ام.

شيخ مفيد مى‌نويسد: اين كه گفته‌اند امامت جز در اكبر اولاد نباشد حديثى است كه كسى آن را روايت نكرده، مگر اين كه شرطى با آن همراه بوده است، و آن شرط چنين است، كه جانشين امام بايد خالى از عاهه يعنى برى از عيب و آفت باشد، و عبد اللّه بن جعفر خالى از عيب نبود، زيرا اعتقاد به مذهب «مرجئه» داشت.

گويند روزى عبد اللّه در محضر امام صادق (ع) حاضر شد، و امام ساكت شد تا اين كه وى از مجلس بيرون رفت. اصحاب سبب خاموشى آن حضرت را پرسيدند، فرمود كه: او از «مرجئة» است. پس از امام صادق (ع) بسيارى از اصحاب به عبد اللّه گرويدند، جز شمارى اندك كه امام راستين را مى‌شناختند، و چون در وى دانشى نيافتند، از امامت او سرباززدند، امّا آنان كه به امامت او يقين كردند به اين مذهب گرائيدند و گفتند: پسر او نيز پس از وى امام است، ولى چون عبد اللّه بمرد، و او را پسرى نبود بيشتر افطحيه جز اندكى از امامت او بازگشتند، و به موسى بن جعفر (ع) گرويدند. و پيش از اين در روزگار عبد اللّه نيز دسته‌اى به امامت موسى بن جعفر (ع) گرائيده بودند. گويند زندگى عبد اللّه هفتاد روز بيش از پدرش ادامه نيافت.

مامقانى در «مقباس الهداية» مى‌نويسد كه: فطحيه در ميان فرق شيعه از دو وجه نزديكتر به حقند، يكى اين كه ديگر مذاهب فاسده متضمّن انكار بعضى از ائمه است، و بنابر نصوص قطعى هر كه يكى از ائمه را انكار كند، بمانند آن است كه همگى را انكار كرده باشد، در صورتى