فيروزآبادى (در گذشته سال 476 ه‌) مصنّف كتاب «المهذب» و حجة الاسلام ابو حامد غزالى (در گذشته سال 505 ه‌) هستند.

در اين روزگار بسيارى از مسلمانان فلسطين، اردن، سوريه، لبنان، عراق، حجاز، پاكستان، هندوچين، اندونزى و كردان ايران و سنيان فارس و يمن «شافعى» هستند.

دائرة المعارف اسلاميه، ج 13.

فلسفه التشريع فى الاسلام، ص 41 تا 44.

اصول فقه شافعى.

Shorter Encyclopaedai oF Islam,P.552-515.

شافيه

شافيه يا شافيان در ترجمه «السواد الاعظم» آمده كه: گروه پنجاه و سيم از فرق اسلام، شافيانند كه ظاهرا اشتباه است و شايد صحيح آن سلفيه از فرق اماميه باشند.

سواد الاعظم، ص 179.

شاكه

عراقى گويد: شاكه يا شاكيه از فرق «مشبهه» شيعه‌اند كه فاعل طاعات را مطيع نخوانند و فاعل معاصى را عاصى ننامند زيرا محتمل است كه فاعل معاصى بر توبه درگذرد، بنابراين جايز نيست كه كسى را پيش از مرگ مطيع و عاصى خواند.

در «السواد الاعظم» نام اين فرقه شاكيان آمده و در غياث اللغه اين فرقه را از «مرجئه» شمرده و گويد: آنان در ايمان خود شك دارند و گويند: روح ايمان است.

در «دبستان المذاهب» آمده: شاكيه از مرجئه‌اند و گويند: ما از ايمان نمى‌گوئيم زيرا مستقيم نيست و هر چه گوئيم از عقل و روح گوئيم زيرا متصرفند در وجود انسان.

سواد الاعظم، ص 173.

الفرق المفترقه، ص 78.

الخطط مقريزى، ج 2، ص 170.

دبستان المذاهب، ج 2، ص 97.

شانيه

از «مرجئه» اند و گويند هر كه لا اله الا اللّٰه و محمد رسول اللّه گويد و بگرود، بعد از آن خواه طاعت كند، خواه معصيت زيان ندارد.

دبستان المذاهب، ج 2، ص 97.

شباسيه

گروهى از «غلاة» شيعه در بصره كه معتقد به الوهيت شواس المغيم بودند. -شباشيه.

الفصل ابن حزم، ج 4، ص 143.