سلطان صلاح الدين ايوبى مدرسۀ بزرگ و وسيعى بر سر مزار او بساخت و الملك الكامل ايوبى در سال 608 ه‌ گنبدى بر ضريح او بنا كرد.

اثر بسيار معروف او كتاب «الامّ» در فقه است كه در هفت مجلد به چاپ رسيده است. از كتب ديگر او: «احكام القرآن» ، «السنن» ، «الرساله» در اصول فقه، «اختلاف الحديث» ، «السبق و الرمى» ، «فضائل قريش» ، «ادب القاضى» مى‌باشد.

شافعى در آغاز كار از پيروان مالك و اهل حديث بود ولى بر اثر رحلات و سفرهايى كه كرد براى خود مذهبى خاص اختيار نمود.

وى طريقه‌اى را با روش حديث بياميخت و مذهب او ما بين حنفى و مالكى است. [1]

وى در كلام از پيروان ابو الحسن اشعرى بود و ادله اربعه را كه كتاب، سنت، اجماع و قياس باشد، قبول داشت و قايل به استدلال است ولى چيزى را كه حنفيان به آن استحسان مى‌گويند و نيز چيزى را كه مالكيان به آن مسائل مرسله

گفته‌اند رد مى‌كرد.

تا زمان شافعى براى استنباط احكام دين كتاب مدونى وجود نداشت و تنها بعضى از فقها در كتابهاى فقهى خود از پاره‌اى مسائل مانند اجتهاد، رأى و استحسان ذكرى مى‌كردند.

نخستين كسى كه مسائل اصول فقه را صورت تدوين و تأليف داد محمد بن ادريس بود.

به قول ياقوت در «معجم الادباء» شافعى كتاب «الرساله» را در جوانى تأليف كرد. مطالبى كه در آن كتاب بحث شده عبارتند از: قرآن، سنت، ناسخ و منسوخ، علل احاديث، خبر واحد، اجماع، قياس، اجتهاد، استحسان، اختلاف.

مذهب شافعى در زمان ظهور عثمانيان در ممالك اسلامى رواج بسيار يافت و در آغاز قرن دهم هجرى ديگر مذاهب اسلامى را تحت الشعاع قرار داد.

فقهايى كه از شافعى اخذ علم كردند عبارتند از: احمد بن حنبل و داوود ظاهرى و ابو الثور بغدادى و ابو جعفر محمد جرير طبرى بودند.

از مشاهير شاگردان او ابو يعقوب بويطى (در گذشته سال 231 ه‌) و اسماعيل مزنى (در گذشته سال 264 ه‌) و ربيع بن سليمان مرادى (در گذشته سال 270 ه‌) بودند.

از فقهاى مشهور اين مذهب ابو اسحاق